دایناسورها مانع طویل‌تر شدن عمر انسان شدند؟!
پستانداران برای زنده ماندن بین دایناسورها، به گمان زیادً به طور فعال از عمر طویل دور شدند؛ این چیزی است که میکروبیولوژیستی به نام دماگالهیس آن را «فرضیه تنگنای طول عمر» می‌نامد. او ادعا میکند اگرچه پستانداران (همانند انسان) می‌توانند طول عمر نسبتاً طویل داشته باشند، اما تا این مدت متاثر از محدودیت‌های دوران دایناسورها عمل می‌کنند.
به حرف های‌ی ژائو پدرو د ماگالهیس، میکروبیولوژیست دانشگاه بِرمینگام، عصر سلطه دایناسورها، مسیر تکامل هر پستانداری را روی زمین به طور کامل تحول داد و کوششهای تکاملی را به جای عمر طویل روی تولیدمثل سریع متمرکز کرد.
بدیهی است هنگامی در هر صورت طعمه‌ی دایناسور باشید، تلاش برای عمر طویل منفعت‌ای ندارد. بعد برای زنده نگه داشتن یک گونه، تولیدمثل سریع گزینه‌ی بهتری است.
ژائو پدرو د ماگالهیس در مقاله‌ای که در مجله BioEssays انتشار شده، می‌نویسد: «فرضیه من این است که این چنین سختی تکاملی طویل روی پستانداران اولیه برای تولیدمثل سریع تبدیل از دست دادن یا غیرفعال شدن ژن‌ها و مسیرهای مرتبط با عمر طویل شده است. من آن را فرضیه تنگنای طول عمر می‌نامم که فقدان صفات احیاکننده در پستانداران، پشتیبان آن است.»
د ماگالهیس می‌گوید انسان‌ها (همراه با فیل‌ها و نهنگ‌ها) از نظر تئوری، دارای پتانسیل عمر طویل‌تری نسبت به دیگر پستانداران می باشند، اما همۀ پستانداران تا این مدت با محدودیت‌های ژنتیکی دوران دایناسورها زندگی می‌کنند.
تکامل در دوران سلطه دایناسورها میراث ماندگاری در پستانداران به جا گذاشت. برای بیشتر از ۱۰۰ میلیون سال که دایناسورها شکارچیان غالب بودند، پستانداران به طور کلی کوچک، شبگرد و دارای عمر مختصر بودند.
سختی برای زنده ماندن، ژن‌های مورد نیاز برای عمر طویل را از بین برد. د ماگالهیس با استناد به خزندگان و دیگر حیوانات با روال پیری بیولوژیکی زیاد کندتر از پستانداران، این فرضیه را نقل میکند که در دوران مزوزوئیک، ژن‌های مرتبط با عمر طویل پستانداران از بین رفت یا غیرفعال شد.
ژائو پدرو د ماگالهیس در بیانیه‌ای نوشته است: «برخی از پستانداران اولیه ناچار بودند در انتهای زنجیره غذایی زندگی کنند و به گمان زیادً ۱۰۰ میلیون سال در دوران تکامل دایناسورها برای زنده ماندن از طریق تولیدمثل سریع سپری کرده‌اند. فکر من این است که این دوره طویل سختیِ تکاملی بر روال پیری ما انسان‌ها تاثییر گذاشته است».
د ماگالهیس با کاوش عمیق‌تر در این تحقیق، به این باور رسید که از دست دادن آنزیم‌های مرتبط با عصر مزوزوئیک، توانایی تعداد بسیاری از پستانداران برای ترمیم صدمه را محدود میکند. برای نمونه، از دست دادن آنزیم‌های ترمیم‌کننده سوختگی پوست توسط نور فرابنفش و این حقیقت که دندان‌های پستانداران در طول عمرشان دیگر همانند خزندگان رشد نکرد.
د ماگالهیس می‌گوید دنیای حیوانات مثالهای قابل‌توجهی از ترمیم و بازسازی را در خود دارد، اما برخی از این اطلاعات ژنتیکی «برای پستانداران اولیه که شانس آوردند و غذای تی‌رکس نشدند، غیرضروری می بود».
یقیناً، د ماگالهیس آگاهست که اینها فقط یک فرضیه می باشند، اما به نظر او قوت توضیحی قابل‌توجهی دارند: «زوایای دلنشین بسیاری برای بازدید این نوشته وجود دارد، از جمله این گمان که سرطان در پستانداران به علت فرآیند پیری سریع زیاد تر از دیگر گونه‌ها است.»