بازدید استادیوم‌ها در پایتخت‌های فوتبالی/ فرق تهران با لندن
دلنشین این که آزادی به گفتن ورزشگاه قدیمی‌تر، به وضوح کیفیت و کارآیی بالاتری نسبت به دستگردی جوان‌تر دارد، اما او گفت و گو از این موضوعات کلان‌تر است. اکنون که وزارت ورزش به صرافت ساخت ورزشگاه تازه در تهران افتاده و چندی پیش باشگاه استقلال هم از امضای تفاهم‌نامه با سه شرکت بین‌المللی برای احداث این چنین پروژه‌ای رونمایی کرد، بد نیست حالت پایتخت‌های صاحب فوتبال در اروپا را هم با خودمان قیاس و نتایج دلنشین آن را هم انتشار کنیم. با یادآوری این نوشته که همین اکنون هم تهران دو ورزشگاه نوستالژیک و به‌دردبخور دارد که به حال خودشان رها شده‌اند؛ شهید شیرودی و تختی.
باورکردنی نیست که لندن ۲۲ استادیوم فوتبال فعال دارد. از ومبلی ۹۰ هزار نفری گرفته که میزبان بازی‌های سه‌شیرها و یقیناً فینال‌های باشگاهی است تا ورزشگاه هایو با ظرفیت ۵ هزار و ۱۷۶ نفر که متعلق به تیم بارنت در لیگ ملی است. امسال پایتخت انگلیس ۸ نماینده در لیگ برتر دارد و مسئله اینجاست که همه انها استادیوم‌های اختصاصی دارند. ساخت و‌ساز ورزشگاه‌های تازه در این شهر رونق گرفته و در سالیان تازه تیم‌هایی نظیر آرسنال، تاتنهام و وستهام به زمین‌هایی تجهیزو دلنشین کوچ کرده‌اند. دلنشین این که برای مثال ورزشگاه آپتون پارک که متعلق به وستهام می بود و سال ۲۰۱۶ بعد از ۱۱۲ سال دیگر از آن منفعت گیری نشد، اکنون به ۸۴۲ عدد آپارتمان تبدیل شده است! لندن با جمعیتی تقریبا برابر تهران، ۲۰ استادیوم زیاد تر از پایتخت ایران دارد که جملگی از ورزشگاه‌های ما بهتر می باشند.
پایتخت فرانسه هفت ورزشگاه استاندارد فوتبال دارد که توانایی برگزاری بازی در بیشترین سطح را دارند که با دقت به وسعت و جمعیت شهر ایده‌آل محسوب می‌بشود. هرچند پاریس تنها یک تیم در لیگ یک دارد که آن‌هم پاری‌سن‌ژرمن است و از ورزشگاه ۴۸ هزار نفری پارک دو‌پرنس منفعت گیری می‌کند. استادیوم مهم شهر متعلق به تیم ملی است و استا دوفرانس نام دارد که نزدیک به ۸۰ هزار نفر ظرفیت دارد. تیمی به اسم اف‌سی پاریس در لیگ دو هم وجود دارد که ورزشگاه ۱۹ هزار نفری اختصاصی دارد.
پایتخت اسپانیا جزو شهرهایی است که دو تیم مدعی در خود دارد و کلی رقبای ریز و درشت. بزرگ‌ترین استادیوم مادرید، سانتیاگو برنابئو است که هم اکنون بیشتر از ۸۱هزار نفر را در خود جای می‌دهد، اما با تکمیل فاز نهایی بازسازی، بیشتر از ۴ هزار صندلی به آن اضافه خواهد شد. وندا متروپولیتانو استادیوم اتلتیکو هم گنجایشی بیشتر از ۷۰ هزار نفر دارد که به جای ورزشگاه قدیمی ویسنته کالدرون ساخته شد، چرا که به علت وسعت پایین شهر، امکان منفعت گیری توامان از هر دو مجموعه نبوده است. در کل شهر ۶ استادیوم استاندارد و بین‌المللی وجود دارد که همه انها بالای ۱۲ هزار نفر تماشاگر را حمایتمی‌کنند. دیگر نماینده‌های پایتخت در لالیگا ختافه و رایووایکانو می باشند که آنها هم ورزشگاه‌های اختصاصی خودشان را دارند.
المپیک ۱۹۳۶ نقطه عطف معارفه برلین به گفتن یکی از قطب‌های فوتبالی دنیا می بود. استادیوم ۷۴ هزار نفری این شهر همان زمان ساخته شد و چندین دفعه مورد بازسازی قرار گرفت. پایتخت آلمان اکنون ۸ استادیوم فعال دارد که حتی لیگ‌های شهری را هم ساپورت می‌کنند. هرچند تنها نماینده این پایتخت در بوندس‌لیگا اکنون تیم نوظهور یونیون برلین است که در ورزشگاه قدیمی آلتن فورستری بازی می‌کند. استادیومی که در زمان بازی فوتبال ۲۲ هزار نفر ظرفیت دارد و زمان کنسرت، ۳۵هزار نفر!
همان گونه که چندین دفعه شباهت‌های فرهنگی و قومی ایتالیایی‌ها با ایرانی‌ها سوژه شده، در حوزه فوتبال هم آنها نسخه به‌روز‌تر ما می باشند. یکی از بزرگ‌ترین انتقاداتی هم که در این عرصه به مسوولان ورزش این سرزمین داخل است، منفعت گیری از استادیوم‌های قدیمی است به‌طوری که به جز یوونتوس، هیچ تیم شاخص فرد دیگر حتی ورزشگاه اختصاصی هم ندارد. در خود شهر رم ۵ زمین بزرگ و استاندارد وجود دارد. قطعا ورزشگاه المپیکو با ظرفیت ۷۲ هزار و ۶۹۸ نفر را می‌شناسید که بازی‌های رم و لاتزیو در آنجا برگزار می‌بشود. استادیوم المپیک دل نوتو هم هست که برای المپیک ۱۹۶۰ احداث شد، ولی ۲۰ هزار صندلی‌اش در سالیان تازه پذیرای هیچ تماشاگری نبوده است. با وجود وسعت عظیم رم، جمعیت پایین این شهر جهت شده تا نیاز اضطراری برای ورزشگاه جدیدی حس نشود.
