بزرگترین اشتباهم، برگشت دادن آدمی به پرسپولیس می بود که تیم را از بین بُرد / قلعه‌نویی دستیار خارجی می‌خواهد / عده‌ای روی نیمکت پرسپولیس برای تیم حاشیه می‌سازند
حسن عابدینی مشهور به امیر عابدینی سیاست‌مدار و مدیر ورزشی ۷۵ ساله است که در فاصله سال‌های ۱۳۷۲ تا ۱۳۸۰ مدیرعامل باشگاه فوتبال پرسپولیس می بود و د. دهه ۹۰ به گفتن عضو کمیته فنی به این تیم برگشت.
عابدینی از سال ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۲ استانداری لرستان را برعهده داشت و در فاصله سال‌های ۱۳۶۲ تا ۱۳۶۶ به‌گفتن استاندار آذربایجان شرقی فعالیت می‌کرد و از ۱۳۶۶ تا ۱۳۶۸ استاندار خراسان می بود.
وی اما برای زمان ۶ ماه در سال ۱۳۷۳ ریاست فدراسیون فوتبال ایران را برعهده داشت. عابدینی در دوره نخست شورای شهر از ۱۳۷۸ تا ۱۳۸۱ نیز عضو شورای اسلامی شهر تهران شد.
عابدینی از دسته بازیکنان اسبق تیم فوتبال پیکان تهران در اولین سال راه اندازی این تیم می بود. هنگامی بازیکنان تیم پرسپولیس در سال ۱۳۴۸ به پیکان پیوستند، عابدینی از معدود افرادی می بود که همراه علی پروین در این تیم وجود اشکار کرد.
او در زمان برگشت پرسپولیسی‌ها به پیکان هم در این تیم ماند و تا ۲۴ سالگی در پرسپولیس می بود و سپس ادامه تحصیل را به ادامه فوتبال ترجیح داد. او سابقه بازی در برق تهران را نیز دارد.
خبرفوری در گفتگو با این چهره سیاسی – ورزشی، به کالبدشکافی چالش‌های پیش‌روی ورزش ایران پرداخته است که فیلم کامل این گفتگو که علی جوادی از چهره های باسابقه رسانه‌ای – ورزشی انجام داده را می‌توانید در ادامه ببینید:
با اهمیت ترین محورهای این گفتگو را در ادامه بخوانید:
– هنگامی استاندار لرستان شدم، کل استان ۱۳۴ لیسانس داشت که فقط ۶ نفرشان در استان مانده بودند.
– غبار سیاست، همه چیز را در ابهام فرو برد. مردم دچار برخوردهای سیاسی مدیران شدند. عاطفه شان مجروح شد. ما بدهکار مردم شدیم. برخی ها فکر می کنند مسئولیت یعنی آقایی. آن زمان ما می گفتیم مسئولیت یعنی نوکری مردم.
– چه مقدار انتخاب استاندار در آن روزها خوب می بود! متر و معیار فنی داشت. کارنامه مدیریتی فرد بازدید می شد…
– زیاد اتفاقی و ناگهانی شدم استاندار لرستان. اول در کمیته اولیه با وجود پنج وزیر و سپس در جلسه هیات دولت به همه وزرا جواب بعد دادم و چند ساعت سپس از جلسه، شدم استاندار.
– اگر در لرستان موفق نبودم بی درنگ عذرم را می خواستند. آقای ناطق نوری با همکارانش رفیق می بود اما در کار با هیچ همکاری تعارف نداشت. اگر پرونده فردی ضعیف می بود، نابودش نمی کرد اما کار بعدی را به او نمی سپرد.
– اواخر سال ۶۲ آقای ناطق نوری مرا خواست و او گفت: برو استاندار آذربایجان شو. گفتم: من بلد نیستم ترکی سخن بزنم. اصالت پدری من ترک اهر است؛ اما من بلد نیستم ترکی سخن بزنم. زبان مادری من ترکی نیست.
– افتخار من همکاری با افرادی همانند مهدی باکری می بود. هنگامی در جلسه ای با او شرکت می کردی بدون آنکه فهمید باشی شیفته اش می شدی.
– من هیچ زمان باکری و عطایی را فراموش نمی کنم. همیشه به آذربایجان حس دین می کردم.
– آقایان مدیران امروزی از نماینده مجلس گرفته تا مدیران دولتی، به خدا این نوع برخورد با مردم درست نیست. این نه خدمت است نه صداقت. مردم ما زیاد باشعورند. همه چیز را می فهمند. مردم را ترساندیم از خودمان. مردم را از خودمان دور کردیم. بغل مدیران باید برای مردم زیاد پرمهر و باز می می بود. آیا هست؟
– ورود من به فوتبال زیاد سریع اتفاق افتاد. آقای محلوجی به من او گفت نظر آقای هاشمی این است که به فوتبال ورود کنیم و من هم یک روزه برنامه ام را دادم. سه جلسه با مرحوم انصاری فر، آقای پروین و و مرحوم غفوری فرد گذاشتم و سپس از آن باشگاه پرسپولیس به طور کاملا خصوصی به ما منتقل شد. در دولت آقای خاتمی، آقای مهرعلیزاده وفای به عهد نکردند و باشگاه را از ما گرفتند تا مجدد دولتی بشود.
– روزی که قرار گذاشتند من به فدراسیون فوتبال بروم خداوکیلی موافق نبودم.
– آنقدر روی ذهن آقای هاشمی طبا کار کرده بودند که من در فرودگاه فهمید شدم کار در فدراسیون فوتبال همه شده است. بعدها که با آقای هاشمی طبا سخن زدم فهمید شدم ریشه برکناری من از دوستان فوتبالی ام آب خورد!
– نمی توانم نادرست بزرگم در پرسپولیس را بگویم؛ اما مردم می دانند. من با برگرداندن یک آدم، کاری کردم که پرسپولیس از بین رفت! آسیبش از خدماتش زیاد زیاد تر می بود. بعضی اوقات اوقات در مدیریت زیاد خوب است که اصلا تصمیم نگیری تا این که تصمیم غلط بگیری و سیستم را بسوزانی!
– هنگامی تصمیم گرفتم برای جراحی زانوی احمد عابدزاده تا او را به فوتبال برگردانم، زیاد از دوستانش به من انها گفتند این کار را نکن. احمد سهمی غیر قابل تکذیب در صعود به جام جهانی داشت من آن روز اشک ریختم چون دینم را به فوتبال ملی ادا کردم.
– بزرگان این فوتبال همه در کشورهای حوزه خلیج فارس بازی کردند تا پول بیشتری به دست بیاورند اما چه مقدار زیاد تر به دست آوردند؟ قراردادهای داخل ایران آنها ۴۰۰ هزار تومان می بود و قراردادهای آن طرف ۸۰۰ هزار تومان چون آن زمان دلار ارزان می بود. من گفتم اگر یک میلیون تومان بدهم بازیکن ایرانی در ایران می ماند. کجای این کار نادرست می بود؟
– آن زمان با ۴۰۰ هزار تومان قرارداد بازیکن می شد یک واحد آپارتمان ۱۰۰ متری در میدان هفتم تیر خرید. روزی برای قرارداد عابدزاده ۲۰ میلیون تومان دادم. با آن پول هم می شد همان واحد را همانجا خرید. من فوتبال را گران نکردم. با تورم جلو رفتم.
– همه اسنادش وجود دارد. در سال ۱۳۷۹ کل بودجه باشگاه پرسپولیس یک میلیارد می بود؛ اما اکنون قرارداد یک بازیکن در این فوتبال شده ۵۰ میلیارد.
– در بازی با الیما به استانکو گفتم ترکیب را نمی پسندم. اگر اجازه ندهی بزیک بازی کند نمی گذارم ترکیب را بخوانی. بزیک بازی کرد و با همان نتیجه ای که می خواستیم بردیم.
– اگر مدیرعامل یحیی گل محمدی بودم، یک روز هم با او اختلاف نظر اشکار نمی کردم. اگر مدیرعامل پرسپولیس بودم اجازه می دادم یحیی برود. یحیی برای پرسپولیس همه شده است. زیاد اذیت شد.
– فکر می کنم برخی افراد روی نیمکت پرسپولیس مساله سازی می کنند. پرسپولیس تحت هیچ شرایطی نباید کریم را از دست می داد.
– اگر رئیس فدراسیون بودم حتما یک دستیار رزومه دار خارجی کنار سرمربی ایرانی می گذاشتم.
– دوستان شوخی می کنند! اصلا اراده ای برای واگذاری پرسپولیس و استقلال ندارند. سبک کارشان طوری است که تحویل بدهند.
– شبی که قرار می بود علی پروین برای مذاکره آخر به خانه ام بیاید تا به فوتبال برگردد، رضا درویش مدیرعامل جاری پرسپولیس هم کنارش می بود. منشور ۸ ماده ای را پروین امضا کرد و درویش هم ناظر آن منشور شد. آن منشور را تا این مدت دارم.
– بدترین خاطره فوتبالی من ضربه ای می بود که علی دایی از دروازه بان بحرین خورد. یادم نمی رود چه لحظات سختی داشتیم. پزشکان با تردید درمورد سلامتی او سخن می زدند. بهزاد غلامپور در بیمارستان به پای علی دایی افتاده می بود و زار زار گریه می کرد. بچه ها باور نمی کردند علی به زندگی برگردد. اخباری که لحظات اول بیمارستان به ما داده شد، زیاد تکان دهنده می بود.
– بدم نمی آید مجدد به فوتبال خدمت کنم و مطمئننم اگر به فدراسیون برگردم عرصه رشد فوتبال را فراهم می کنم.