تشکیل انسولین خوراکی که به‌صورت کپسول یا شکلات بدون قند مصرف می‌بشود

آزمایش این دارو روی حیوانات با پیروزی انجام شده است و این امیدواری وجود دارد که در صورت نتیجه‌قسمت بودن آزمایش‌های آتی آن روی انسان، این انسولین جانشین سرنگ یا پمپ‌های انسولین جاری برای بیماران دیابتی بشود.

مطابق با برنامه اظهار شده، این انسولین تازه در سال ۲۰۲۵ میلادی برای آزمایش روی انسان آماده خواهد شد.

اکنون نزدیک به ۶۱ میلیون نفر در سراسر اروپا به بیماری دیابت مبتلا می باشند و بین ۵ تا ۱۰ درصد از این تعداد نیز دیابت نوع ۱ دارند؛ به این معنی که برای کنترل سطح گلوکز خون خود، نیاز به مصرف روزانه انسولین دارند.

برخی از افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ نیز باید انسولین مصرف کنند.

رساندن دارو به کبد

بر پایه اظهار فدراسیون بین‌المللی دیابت، سه روش رایج برای مصرف انسولین وجود دارد که عبارت هستند از: سرنگ، قلم انسولین یا پمپ انسولین.

پژوهشگران دانشگاه سیدنی استرالیا با همکاری دانشگاه قطب شمال نروژ قبلاً دریافته بودند که می‌توان داروها را به پشتیبانی نانوحامل‌ها به کبد رساند.

دکتر نیکلاس هانت، مدرس ارشد در دانشگاه سیدنی در گفتگو با یورونیوز خبرداد: «ما در استرالیا توانستیم راه حلهای مختلفی را برای رساندن این داروها به سلول‌ها آزمایش کنیم و منفعت گیری از نانوداروها نیز یکی از این راه حلها می بود. ما در این روش، اغاز به منفعت گیری از نقاط کوانتومی کردیم که مواد بسیار‌ای بودند.»

نقاط کوانتومی (QDs) درواقع ذرات نیمه‌رسانای ریز با ابعادی در نزدیک به چند نانومتر می باشند.

به دکتر نیکلاس هانت، منفعت گیری از نقاط کوانتومی علتمی‌بشود تا فرایند رساندن دارو به کبد، زیاد کارآمدتر انجام بشود. چون از این مسیر می‌توان «دقیقاً کنترل کرد که آنها به کدام تکه از بدن بروند و به نقطه‌ای خارج از مقصد نروند. به این ترتیب فرایند ارسال دارو واقعاً متمرکز و مؤثر انجام می‌بشود.»

ایده تشکیل شکل خوراکی انسولین بعد از آن نقل شد که یک پزشک متخصص سالمندان در یک کلینیک، از این نوشته ابراز نگرانی کرد که تزریق مداوم انسولین به بیماران سالمند بستری در بیمارستان، خطر ابتلا به عفونت‌های ثانویه را در آنها افزایش دهد.

دکتر نیکلاس هانت می‌گوید: «در آن زمان، این تنها یک ایده می بود و همین علت یکی از اولین عمل های مهمی که ما در این تحقیقات انجام دادیم، این می بود که ابتدا تایید کنیم که می‌توان واقعاً انسولین را به طور خوراکی مصرف کرد.»

این تیم سپس یک پلیمر اختصاصی را تشکیل کرد که برای حرکت در معده و جذب در روده طراحی شده می بود و در نهایت دارو را به کبد می‌رساند.

به پشتیبانی این پلیمر در واقع «سطح قند خون» در بدن فرد بیمار تنظیم می‌بشود و این کار نیز از مسیر فعالیت آنزیم‌هایی انجام می‌بشود که مولکول‌های قند را تجزیه می‌کنند.

دکتر نیکلاس هانت می‌گوید: «اگر مقدار گلوکز خون بالا باشد، مقدار بسیاری از این آنزیم‌ها وجود دارد که پلیمر را تجزیه می‌کنند و انسولین آن را آزاد می‌کنند.»

پیتر مک کورت از دانشگاه قطب شمال نروژ (UIT) نیز می‌گوید: «این روش مصرف انسولین دقیق‌تر است، چون انسولین را با شدت بیشتری به مناطقی از بدن می‌رساند که زیاد تر به آن نیاز دارند. در حالی که هنگامی انسولین را با یک سرنگ به بدن تزریق می‌کنید، در سراسر بدن پخش می‌بشود و می‌تواند عوارض جانبی ناخواسته‌ای تشکیل کند.»

این محصول تازه تا کنون روی انواع موش‌ها این چنین بابون‌ها آزمایش و نتایج این تحقیقات نیز در نشریه «Nature Nanotechnology» انتشار شده است.

از آنجا که میمون‌های دم‌مختصر «بابون» حاضر نبودند این کپسول تازه را بخورند، دانشمندان نوعی ژله بدون قند این چنین شکلات بدون قند را امتحان کردند و درنهایت بابون‌ها شکلات‌های آزمایشگاهی را ترجیح دادند.

اکنون تمرکز تیم تحقیق، روی آزمایش‌های بالینی است که قرار است در ابتدای سال آینده اغاز بشود و دکتر هانت امیدوار است که در صورت پیروزی‌آمیز بودن نتایج آزمایش‌ها، بتوان تاییدیه‌های ملزوم را در سال ۲۰۲۸ میلادی از قانون‌گذاران دریافت کرد.