چرا با افزایش سن شدت حرکت ما کم می‌شود؟_صبح سریع

این مطالعه که در مجله JNeurosci انتشار شده است، یکی از اولین مطالعاتی است که به طور تجربی دلایل کندی حرکت را در بین بزرگسالان بالای ۶۵ سال بازدید کرده است. محققان دریافتند که افراد مسن امکان پذیر تا حدودی کندتر حرکت کنند، چون برای آنها برای حرکت کردن باید انرژی بیشتری نسبت به افراد جوان صرف کنند.

به نقل از اس‌اف، علا احمد(Alaa Ahmed)، یکی از نویسندگان این مطالعه، استاد دانشکده مهندسی مکانیک پاول‌ ام رادی می‌گوید: نحوه حرکت ما، از حرکات چشم گرفته تا راه رفتن و سخن بگویید کردن، دریچه‌ای به روی پیری و پارکینسون می‌گشاید. ما در تلاشیم تا مبنا عصبی آن را فهمیدن کنیم.

برای این مطالعه، محققان از شرکت کنندگانی در محدوده سنی ۱۸ تا ۳۵ و ۶۶ تا ۸۷ سال خواستند تا یک کار ساده را انجام بدهند: دستیابی به یک مقصد روی صفحه نمایش که همانند به انجام یک بازی ویدیویی می بود. با تجزیه و تحلیل الگوهای این دستیابی‌ها، محققان کشف کردند که به نظر می‌رسد افراد مسن‌تر حرکات خود را تحت شرایط خاصی تحول خواهند داد تا منبع های انرژی محدودتر خود را نگه داری کنند.

دکتر اریک سامرساید(Erik Summerside)، سرپرست تیم تحقیقاتی، که دکترای خود را در عرصه یکپارچه‌سازی دریافت کرده است، می‌گوید: همه ما، چه جوان و چه پیر، ذاتا به جستوجو دریافت بیشترین پاداش از محیط خود و در عین حال به حداقل رساندن مقدار تلاش برای انجام این کار هستیم.

این مطالعه دو فرضیه را در رابطه این که چرا سالمندان کندتر حرکت می‌کنند، بازدید کرد.

اولین مورد مشخص می کند که عضلات افراد مسن امکان پذیر با کارایی کمتری کار کنند و کالری بیشتری بسوزانند در حالی که ماموریت های شبیه جوانان را انجام خواهند داد. مورد دوم نظر می‌کند که پیری امکان پذیر مدار پاداش در مغز انسان را تحول دهد، چون افراد دوپامین کمتری تشکیل می‌کنند که یک ماده شیمیایی در مغز است که مسئول تشکیل حس رضایت بعد از انجام یک کار به حساب می اید.

در طول این آزمایش، شرکت کنندگان از یک بازوی رباتیک برای حرکت مکان‌نما به سمت هدفی روی صفحه رایانه منفعت گیری کردند. اگر موفق می‌شدند، پاداش کوچکی همانند انفجار مقصد و پخش صدای «بینگ بینگ» دریافت می‌کردند. هر دو گروه سنی وقتی که فهمیدند این صدا را خواهند شنید سریعتر به مقصد خود رسیدند، اما به راه حلهای گوناگون به این مقصد رسیدند. بزرگسالان جوان‌تر دست‌های خود را سریع تر به سمت پاداش حرکت خواهند داد، در حالی که بزرگسالان مسن‌تر عمدتا زمان عکس العمل خود را بهبود می‌بخشند.

هنگامی که محققان وزنه‌ای هشت پوندی را به بازوی رباتیک شرکت کنندگان جوان اضافه کردند، تفاوت بین دو گروه سنی ناپدید شد که دقت محققان را برانگیخت.

دکتر رابرت کورتر(Robert Courter)، سرپرست تیم تحقیق، توضیح می‌دهد: به نظر می‌رسد که مغز می‌تواند تغییرات زیاد کوچکی را در مقدار انرژی که بدن مصرف می‌کند تشخیص دهد و حرکات ما را بر پایه آن تنظیم می‌کند. حتی وقتی که فقط با چند پوند اضافی حرکت می‌کنید، عکس العمل سریع تر به گزینه‌ای ارزان‌تر برای رسیدن به پاداش تبدیل شد، به این علت جوانان روشی شبیه افراد مسن را پیروی کردند.

یافته‌ها نشان خواهند داد که به نظر می‌رسد هزینه‌های تلاش برای رسیدن، عامل تعیین‌کننده در افت حرکت افراد مسن است. در حالی که این مطالعه نمی‌تواند به طور کامل مراکز پاداش مغز را به گفتن تقصیر کار رد کند، اما اگر دانشمندان بتوانند مکان و نحوه ظهور این تغییرات از بدن را شناسایی کنند، امکان پذیر بتوانند درمان‌هایی را برای افت تلفات پیری و بیماری تشکیل کنند.

احمد می‌گوید: با کنار هم گذاشتن همه این موارد، نتایج ما مشخص می کند که هزینه‌های تلاش برای رسیدن به مقصد، حرکت افراد مسن‌تر را کُند می‌کند.

این تحقیق به طور بالقوه می‌تواند ابزارهای جدیدی را برای تشخیص طیف وسیعی از بیماری‌ها از جمله بیماری پارکینسون، ام‌اس، افسردگی و اسکیزوفرنی در اختیار پزشکان قرار دهد. همانطور که ما به کشف رازهای پیری و حرکت ادامه می‌دهیم، مطالعاتی همانند این ما را یک قدم به فهمیدن و پرداختن به چالش‌های ناشی از افزایش سن نزدیک‌تر می‌کند.