خانم هایی که بدون هیچ تغییری از یک سریال به سریال دیگر می روند_صبح سریع

آرش خوشخو در صفحه اینستاگرامش نوشت: در انتهای شب سریال مقبولی است همان طور که از خانم پناهنده انتظار می رود. اما تا این مدت فهمید نمی شوم که چرا شخصیت های زن در ملودرام های ایرانی بدون هیچ نشانه و اختلاف شخصیت پردازانه اراعه می شوند.

این ترکیب خوشقلبی و خوش چهره بودن و باشعوربودن و توفان بغض و اشک کافی است؟ این  چاله «باورپذیری و واقع گرایی و مستند نمایی» برای زنان این نوع نقش ها  قرار نیست روزی پر بشود؟این خانم ها و شخصیت هایی که بدون هیچ تغییری از یک سریال به سریال دیگر می روال و کپی هم می باشند همه ندارند؟

یعنی نباید برای مثال یک دلبستگی خاص در شخصیت هایشان باشد؟  همه شان باید همین ترکیب خوشقلبی و خوشچهره بودن و توانایی در بغض و گریه و اضطراب داشته باشند؟ در همین در انتهای شب و در همین تکه دوم ، مرد در اوقات بحران یک حس طنز خوشایند را ابراز می دهد یا نوعی حواس پرتی و گیجی در حرکاتش است یا در تکه اول با زدن ماسک جوکر به سراغ پسربچه اش  می رود که در لباس بتمن است.

اما زن هیچ اختلاف خاصی ندارد. مدام اشک می ریزد و بغض می کند و در حد نهایت پرفورمنسش سیگاری هم دود می کند. نه ترانه ای، نه عکسی، نه پوستری، نه کتابی، نه پچ پچ شعری. هیچ نشانه شخصیت پردازی نزدیک وجود ندارد. برای همین خانم زین العابدین تقریبا عینا همان حرکات سریال رهایم کن را با مقداری تغییرات کوچک به این سریال آورده. برای همین ساده ترین و پرسودترین کار دنیا را بازیگران زن سینمای ایران دارند. تقصیر خودشان هم نیست. بختشان بلند است‌.