۱۵ فیلم برتر بیوگرافی تاریخ سینما؛ زندگی و دیگر هیچ_صبح سریع

اگر بخواهیم روراست باشیم، فیلم‌های بیوگرافی یا زندگی‌نامه‌ای به گمان زیاد از ضعیف‌ترین ژانر‌های سینمایی می باشند. فیلم‌هایی که درمورد‌ی آدم‌های واقعی ساخته خواهد شد، مخصوصا آن‌هایی که معروف‌تر از بقیه می باشند، طبق معمول زیاد ریسک نمی‌کنند و از کلیشه‌ها و اتفاقات تکراری منفعت گیری می‌کنند.

 هنگامی هم که داستان واقعی باشد و به راحتی بتوان اتفاقات آن را گمان زد، شوق فیلم کم‌تر می‌شود. یک فیلم بیوگرافی معمولی امکان پذیر حتی از یک فیلم تریلر معمولی هم بی‌حال‌تر و بی‌روح‌تر باشد.

اما دلواپس نباشید! چون همه‌ی فیلم‌های بیوگرافی آنقدر هم خسته‌کننده نیستند. فیلم‌هایی که در این متن معارفه کنیم، بهترین‌های این ژانر در تاریخ سینما می باشند. آن‌ها توانسته‌اند با داستان‌های دلنشین و کمتر شنیده شده و با روشهای تازه فیلم‌سازی، زندگی واقعی را به شکلی نو نشان بدهند. اکنون چه طرفدار این ژانر باشید چه نه، ۱۵ فیلم معارفه‌شده در ادامه، قیمت دیدن دارند و شما را با داستان زندگی مشهورترین افراد تاریخ سرگرم می‌کنند.

ری چارلز قلب تماشاگران را تسخیر می‌کند

Ray Charles یک خواننده و ترانه‌سرای افسانه‌ای است که برای سبک خاصش در موسیقی بلوز، جاز و گاسپل معروف می بود. این پیروزی را هم با وجود نابینایی از کودکی کسب کرد. فیلم Ray زندگی پر فراز و نشیب او را مشخص می کند و چالش‌هایی که برای تبدیل شدن به یک موسیقیدان مشهور پشت سر گذاشت.

همانند زیاد از فیلم‌های بیوگرافی در رابطه موسیقیدانان، این فیلم هم زمان خوبی به بازیگر مهم داد تا در نقش یک شخصیت تاریخی خاص فرو برود. جیمی فاکس در این فیلم یکی از بهترین نقش‌های عمرش را بازی می‌کند. او ری چارلز را با دقت و ظرافت زیاد بسیاری نشان داده و همین علتشده که این فیلم فقط برای بازی فاکس هم قیمت دیدن داشته باشد.

Mishima: A Life in Four Chapters (۱۹۸۵).۱۴

داستان زندگی یکی از مشهورترین شخصیت‌های تاریخ ژاپن

Mishima: A Life in Four Chapters با موسیقی بی‌نظیر فیلیپ گلس و یکی از بهترین فیلمبرداری‌های دهه‌ی ۸۰ سینما، یک نگاه کاملا متفاوت به فیلم‌های بیوگرافی دارد. این فیلم زندگی یوکیو میشیمای جنجالی، نویسنده، بازیگر و ملی‌گرای ژاپنی را جستوجو می‌کند و مرحله های گوناگون زندگی‌اش را به شکلی جسورانه و بعضی اوقات امپرسیونیستی مشخص می کند.

میشیما به جستوجو واقع‌گرایی صد در صدی نیست و تلاش می‌کند جوهره‌ی افکار میشیمای مرموز و انگیزه‌های کار‌های شگفت و غریب او را به عکس بکشد. این فیلم تکان‌دهنده و فراموش‌نشدنی است و به هر فردی که از تکراری شدن فیلم‌های بیوگرافی خسته شده، پیشنهاد می‌شود.

پل شریدر زندگی، کار و سپوکوی خشن این مرد ژاپنی را به عکس کشیده و نشان داده که یک فیلم بیوگرافی خوب می‌تواند حتی از بدترین شخصیت‌ها هم یک داستان دلنشین بیرون بکشد. میشیما یک آدم خودشیفته و نماد مردانگی سمی و ملی‌گرایی عقب‌افتاده می بود که امروزه به گمان زیاد سوپراستار شبکه‌های اجتماعی می‌شد. شریدر با ساختار هوشمندانه و تخیل بی‌نظیر، زیبایی را در هنر میشیما اشکار کرده و زندگی‌اش را با رنگ‌های تند و غلیظ به عکس کشیده است.

Walk the Line (۲۰۰۵).۱۳

از مرز‌های زندگی عبور کن

سپس از ساخته شدن این فیلم، احتمالا برای مدتی فیلم‌های بیوگرافی درمورد‌ی موسیقی‌دانان از مد افتادند، اما Walk the Line تا این مدت یکی از بهترین فیلم‌های این ژانر در قرن بیست و یکم است. این فیلم هم زندگی‌نامه‌ی Johnny Cash و هم June Carter است. چون هر دوی آن‌ها خواننده‌ی معروف کانتری بودند و با هم رابطه‌ی عاشقانه داشتند که آخر سر هم به ازدواجشان ختم شد.

واکین فینیکس در نقش جانی کش و ریس ویترسپون در نقش جون کارتر بسیار‌اند. فینیکس برای بهترین بازیگر مرد نامزد اسکار شد و ویترسپون جایزه‌ی بهترین بازیگر زن را به خانه برد. این فیلم احتمالا کلیشه‌های فیلم‌های بیوگرافی را تکرار کند، اما با کیفیت بسیاری این کار را انجام می‌دهد. این یک فیلم دلنشین و دیدنی درمورد‌ی دو هنرمند مهم موسیقی کانتری است که نباید از دست بدهید.

انتخاب بازیگر در فیلم‌های بیوگرافی یکی از با اهمیت ترین معیار‌های کیفیت فیلم است و وقتی که دارید فیلمی درمورد‌ی جانی کش و جون کارتر می‌سازید، همه چیز به انتخاب بازیگران بستگی دارد! اگر شیمی و انرژی حاضر بین دو بازیگر مهم جرقه نزند، کار فیلم همه است. خوشبختانه، فینیکس و ویترسپون انگار صفحه‌ی نمایش را آتش زده‌اند.

Gandhi (۱۹۸۲).۱۲

تلاش برای آزادی و رهایی از استبداد در فیلمی درمورد‌ی گاندی

این یک فیلم تاریخی نفس‌گیر است! Richard Attenborough قبل از این که فیلمی درمورد‌ی چارلی چاپلین بسازد، یک فیلم بیوگرافی بلندپروازانه‌ی دیگر ساخت؛ فیلمی درمورد‌ی مهاتما گاندی به اسم خود گاندی. Ben Kingsley نقش مهم را بازی می‌کند و فیلم بر زندگی گاندی در دهه‌های اول قرن بیستم تمرکز دارد؛ هنگامی که او به یک فعال صلح‌طلب تبدیل شد که با راه حلهای مسالمت‌آمیز علیه حکومت مستبد انگلیس در هند مبارزه کرد.

گاندی فیلم زیاد طویل‌ای هست و تلاش کرده تا جایی که امکان پذیر زندگی پرهیجان گاندی را به طور کامل نشان دهد. به همین خاطر فیلم ۱۹۱ دقیقه طول می‌کشد تا به آخر برسد. با این حال، این فیلم بلند قیمت دیدن دارد و در مراسم اسکار هم حسابی درخشید و هشت جایزه‌ی اسکار از جمله بهترین فیلم را به خانه برد.

Oppenheimer (۲۰۲۳).۱۱

زندگی و کار مخترع بمب اتم در فیلمی از کریستوفر نولان

Oppenheimer فیلمی تازه، اما بسیار و به شکلی همزمان حماسی است. این فیلم درمورد‌ی زندگی J. Robert Oppenheimer و مخصوصا درمورد‌ی ساخت اولین بمب اتمی در جنگ جهانی دوم به دست اوست. فیلم کریستوفر نولان، تاثیرات این اختراع را بر زندگی و شخصیت اوپنهایمر مشخص می کند.

به خصوص وقتی که بمب اتم، برای پایان جنگ بر سر هیروشیما و ناکازاکی آوار شد و هزاران نفر را در یک لحظه کشت. کریستوفر نولان قبل از Oppenheimer فیلم‌های علمی تخیلی می‌ساخت، اما در این فیلم بسیار ظاهر شده است. همه‌ی بازیگران فیلم هم بی‌نظیرند، مخصوصا کیلیان مورفی در نقش مهم.

نولان در این فیلم تلاش کرده است تا پیچیدگی‌های شخصیتی اوپنهایمر را به نمایش بگذارد؛ از نبوغ علمی و رهبری‌اش در پروژه‌ی منهتن تا مبارزات درونی و اخلاقی او با عواقب منفعت گیری از بمب اتم. فیلم زیاد تر بر جنبه‌های انسانی و اخلاقی شخصیت اوپنهایمر تمرکز دارد و او را به گفتن فردی مشخص می کند که با حس گناه و مسئولیت نسبت به عواقب اختراع خود دست و پنجه نرم می‌کند.

The Last Emperor (۱۹۸۷).۱۰

به آخرین امپراتور تعظیم کنید!

The Last Emperor در سال ۱۹۸۷ جایزه‌ی اسکار بهترین فیلم را از آن خود کرد و این تنها جایزه‌ای نبوده است که گرفت. این فیلم تحسین‌شده همه‌ی ۹ جایزه‌ای که کاندید شده می بود را به خانه برد، از جمله بهترین کارگردانی برای برناردو برتولوچی.

داستان فیلم که زیاد دلنشین است، بر زندگی Puyi، آخرین امپراتور چین متمرکز است. این فیلم بلندپروازانه زیاد تر از نیم قرن از زندگی پویی را به عکس می‌کشد، از کودکی تا مرگ او در سال ۱۹۶۷. این فیلم بیوگرافی قشنگ و بی‌نقص، قیمت این را دارد که ۱۶۳ دقیقه زمان بگذارید و تماشایش کنید.

برتولوچی در این فیلم، پویی را به گفتن یک شخصیت تراژیک به عکس می‌کشد؛ فردی که در کودکی به گفتن امپراتور تعیین شد و در همه طول زندگی‌اش به جستوجو هویت و جایگاه خود در جهانی می بود که به شدت در حال تحول می بود. او هیچ‌گاه موفق نشد به گفتن یک فرد جدا گانه عمل کند و مدام دچار بازی‌های قوت و سیاست می بود، تا جایی که در نهایت به یک باغبان ساده در چین کمونیستی تبدیل شد.

Lincoln (۲۰۱۲).۹

فیلمی درمورد‌ی سیاست، دموکراسی و برابری

دنیل دی لوئیس طبق معمول در فیلم‌ها زیاد پر انرژی بازی می‌کند، اما در فیلم Lincoln آرام‌تر از همیشه ظاهر شده است. با این حال، بازی بسیار‌ای از رئیس‌جمهور آمریکا، آبراهام لینکلن، اراعه داده است. این فیلم حماسی استیون اسپیلبرگ بر ماه‌های آخر زندگی لینکلن قبل از ترور شدن او در سال ۱۸۶۵ تمرکز دارد.

چون لینکلن زیاد زمان است که مُرده، با قطعیت نمی‌توان او گفت که دی لوئیس نقشش را کامل بازی کرده یا نه، اما او یک حس و روح واقعی به یکی از معروف‌ترین رهبران آمریکا بخشیده است. با اهمیت ترین ویژگی فیلم بازی دی لوئیس است که اسکار هم گرفت، اما همه چیز در فیلم سر جای خود است و اسپیلبرگ مجدد ثابت کرده که چطور می‌تواند فیلم‌های دلنشین بسازد.

اسپیلبرگ به همراه تونی کوشنر، فیلمنامه‌نویس، تلاش کرده‌اند تا فضایی واقعی و مستندگونه از دوران جنگ داخلی آمریکا و چالش‌های سیاسی پیش روی لینکلن تشکیل کنند. تعداد بسیاری از وقایع و شخصیت‌های تاریخی به دقت و با جزئیات بالا به عکس کشیده شده‌اند، که به فیلم اعتبار و عمق می‌بخشد. با این حال، برخی صحنه‌ها و دیالوگ‌ها با اهداف دراماتیک به نوعی تحول یافته‌اند، اما این تغییرات غالباً در خدمت روایت داستان و انتقال مطلب فیلم بوده‌اند.

Coal Miner’s Daughter (۱۹۸۰).۸

مسیری طویل از فقر تا شهرت

Loretta Lynn یک ستاره‌ی موسیقی کانتری است که در دهه‌های شصت و هفتاد زیاد معروف شد. فیلم Coal Miner’s Daughter به بهترین شکل زندگی او را تا آن موقع به عکس کشیده است. این فیلم زیاد تر بر این نوشته تمرکز می‌کند که چطور لین از هیچ و پوچ توانست به یک ستاره‌ی بزرگ تبدیل شود. به همین خاطر، فیلم در تعریف داستان پیروزی او زیاد موفق عمل می‌کند.

این فیلمی می بود که تعداد بسیاری از کلیشه‌های فیلم‌های بیوگرافی درمورد‌ی موسیقیدانان را جا انداخت. این چنین برای بازی بسیار‌ی Sissy Spacek زیاد مورد دقت قرار گرفت. او برای ایفای این نقش اسکار گرفت. فیلم کاندیدای شش جایزه‌ی دیگر هم شد، از جمله بهترین فیلم.

داستان فیلم زیاد همذات‌پندارانه است: دختری در فقر به دنیا می‌آید، سریع ازدواج می‌کند، از خشونت و سختی‌های زیاد جان سالم به در می‌برد و سپس از همه‌ی انتظار‌ها فراتر می‌رود. اما سیسی اسپیسک و تامی لی جونز، این داستان آشنا را با چنان انسان‌دوستی جذابی نشان داده‌اند که زیاد تر همانند یک داستان عامیانه است تا یک فیلم بیوگرافی هالیوودی.

Malcolm X (۱۹۹۲).۷

تاریخ سیاه‌پوست‌ها در فیلمی قشنگ از هالیوود

اسپایک لی در اواخر دهه‌ی هشتاد با فیلم بسیار‌ی Do the Right Thing به یکی از شوق‌انگیزترین فیلمسازان نسل خود تبدیل شد. Malcolm X سه سال سپس ساخته شد، اما همانقدر مورد تحسین قرار گرفت و به راحتی جزو بهترین فیلم‌های لی حساب شد.

این یک فیلم بزرگ درمورد‌ی آدمی بزرگ‌تر و فراتر از زندگی است. مالکوم ایکس، یک فعال سیاه‌پوست جسور و جنجالی است که در دهه‌های پنجاه و شصت برای حقوق بشر جنگید. فیلم زیاد تر از سه ساعت طول می‌کشد، اما از اول تا آخر دلنشین و پر شدت است.

این چنین یکی از بهترین بازی‌های دنزل واشنگتن را هم دارد که نقش مهم فیلم را بازی می‌کند. زندگی هیچ‌کس به اندازه‌ی مالکوم ایکس قیمت این را ندارد که از گهواره تا گور به عکس کشیده شود و هیچ کارگردانی به اندازه‌ی اسپایک لی توانایی و توانایی ساخت این چنین فیلمی را ندارد.

Raging Bull (۱۹۸۰).۶

جیک لاموتا آماده‌ی ضربه‌زدن به شما است!

کمتر فیلمی در کارنامه‌ی مارتین اسکورسیزی به اندازه‌ی Raging Bull خوب است که هم کارگردان تحسین‌شده و هم بازیگر مهم همیشگی‌اش، رابرت دنیرو را در اوج توانمندیهایشان مشخص می کند. می‌توان Raging Bull را یک فیلم ورزشی نامید، اما قطعاً چیزی فراتر از آن است. با نمایش صحنه‌های بوکس بی‌رحمانه در حالی که یکی از شدیدترین مطالعات شخصیت در همه دوران‌ها است.

این فیلم بر پایه زندگی بوکسور واقعی، جیک لاموتا، ساخته شده است و مشخص می کند که چطور نقاط قوت او در رینگ، یعنی پرخاشگری و قوت او، در نهایت تبدیل فروپاشی زندگی‌اش خارج از رینگ شد.

این فیلم نگاهی صادقانه و بی‌رحمانه به پرخاشگری و حرکت ضد اجتماعی می‌اندازد و لاموتا را به گفتن فردی مشخص می کند که زیاد تر در اعمالش وحشیانه است. با این حال، تصاویر فیلم و بازیگری دنیرو علتمی‌شود او همانند یک انسان دردناک، اما باورپذیر و ازردهکننده به نظر برسد.

اسکورسیزی با منفعت گیری از تکنیک‌های سینمایی همانند فیلم‌برداری سیاه و سفید و منفعت گیری از حرکت آهسته، شدت و خشونت مبارزات لاموتا را به مخاطب منتقل می‌کند. جیک لاموتا به گفتن یک بوکسور بی‌رحم و سرسخت نشان داده می‌شود که حتی در شرایط سخت و در برابر ناکامی‌های سنگین، تسلیم نمی‌شود. او به علت سبک مبارزه‌ی تهاجمی‌اش به «گاو خشمگین» مشهور شد و این فیلم به خوبی این جنبه از شخصیت او را به عکس می‌کشد.

Goodfellas (۱۹۹۰).۵

رفقای خوب مافیا

یکی از محبوب‌ترین فیلم‌های مافیا و دهه‌ی ۹۰ هم یک فیلم بیوگرافی است. Goodfellas یک فیلم جنایی تاثیرگذار است که به شکلی ساخته شده که انگار یک زندگی‌نامه هم هست، مخصوصا برای شخصیت مهم، هنری هیل که Ray Liotta بسیار اجرایش کرده است. هیل در حقیقت عضو مافیا بوده و این فیلم زندگی‌اش را در مافیا به عکس کشیده است. یقیناً شخصیت‌های دیگر همانند تامی دویتو با بازی Joe Pesci کمتر از حقیقت تاثییر گرفته‌اند.

با این اوصاف، فیلم زیاد واقعی به نظر می‌آید، چون زندگی مافیایی را خوب نمود نداده است. Goodfellas هم جذابیت این زندگی را نشان داده و هم خطراتی که دارد را گوشزد کرده است. فیلم اسکورسیزی به علت این که به حقیقت زندگی هنری هیل زیاد نزدیک است، می‌توان آن را در دسته‌ی فیلم‌های بیوگرافی قرار داد.

این فیلم بر پایه کتاب Wiseguy نوشته‌ی Nicholas Pileggi ساخته شده است. هنری هیل یک گانگستر نیمه‌ایتالیایی، نیمه‌ایرلندی می بود که در طی دهه‌های ۱۹۵۰ تا ۱۹۸۰ به فعالیت‌های مجرمانه در نیویورک مشغول می بود. این فیلم به گفتن یکی از بهترین و تاثیرگذارترین آثار سینمایی درمورد‌ی مافیا شناخته می‌شود و زندگی هیل را از دوران نوجوانی تا وقتی که ناچار به همکاری با پلیس می‌شود، جستوجو می‌کند.

Napoleon (۱۹۲۷).۴

از اولین فیلم‌های بیوگرافی در تاریخ سینما

در حالی که ریدلی اسکات در سال ۲۰۲۳ فیلم Napoleon را ساخت، می‌شود او گفت که تقریبا صد سال برای ورود به مهمانی ناپلئون بناپارت تاخیر داشت، چون در سال ۱۹۲۷ یکی از بهترین فیلم‌های صامت تاریخ انتشار شد که حماسه‌ای کامل درمورد‌ی زندگی پر فراز و نشیب این شخصیت می بود.

این فیلم تقریبا پنج ساعت و نیم طول می‌کشد، اما دلنشین اینجاست که حتی همه‌ی زندگی ناپلئون را هم نشان نداده است. دلیلش این بوده که کارگردان، ابل گانس، اول تصمیم داشته چند فیلم بسازد که کل زندگی ناپلئون را پوشش دهد. با این که این برنامه هیچ‌زمان عملی نشد، اما همین یک فیلم هم شاهکار بزرگی است و سپس از تقریباً صد سال از ساخت آن تا این مدت هم عالی است.

واکین فینیکس و ریدلی اسکات را کنار بگذار! اپیک بی‌صدا و نمادین ابل گانس، با زمان زمان طویل‌اش، تا این مدت بهترین عکس از این کورسیکایی مختصر قد و ریز اندام است. این فیلم، شاهکار هنری سینماست و گانس در آن از تکنیک‌های بسیار‌ای منفعت گیری کرده تا زندگی پر از اکشن ناپلئون را به مخاطبان دهه‌ی بیست و بعد از آن نشان دهد.

با این که وقایع مهمی از زندگی او همانند نبرد استرلیتز، عقب‌نشینی از مسکو و ناکامی واترلو قرار می بود در فیلم‌های بعدی گانس باشد که متاسفانه ساخته نشدند، اما جزئیات دوران انقلاب فرانسه برای طرفداران دو آتیشه‌ی انقلاب کافی است.

Lawrence of Arabia (۱۹۶۲).۳

لورنس عربستان همانند طوفان برمی‌خیزد

بیشتر از ۶۰ سال از اکران Lawrence of Arabia می‌گذرد، اما این فیلم تا این مدت همان قوت و توانایی را دارد که تماشاگر را به وجد بیاورد. این فیلم به گمان زیاد بهترین فیلم حماسی تاریخ سینماست که داستان پرماجرای توماس ادوارد لورنس را جستوجو می‌کند. فیلم با مرگ ناگهانی لورنس اغاز شده و سپس با فلش‌بک دستاورد‌های زندگی او را به مخاطب مشخص می کند.

Lawrence of Arabia یکی از زیباترین فیلم‌های تاریخ سینماست و بازی Peter O’Toole در نقش لورنس هم یکی از تاثیرگذارترین بازی‌های تاریخ سینما است. فیلم تقریبا چهار ساعت طول می‌کشد، اما انگار چشم به هم می‌گذاری همه می‌شود! این تاثییر دیوید لین هم فیلم تاریخی، هم جنگی و هم ماجراجویی است و همزمان داستان واقعی زندگی یک آدم غیرعادی را تعریف می‌کند. تعداد بسیاری از منتقدان و تماشاگران باور دارند که این بهترین فیلم بیوگرافی تاریخ سینماست.

فیلم با نشان دادن لورنس به گفتن یک افسر بریتانیایی که در اغاز ماجراجویی‌اش در خاورمیانه دچار تضاد‌های درونی و حس عدم تعلق به هویتش است، اغاز می‌شود. لورنس، که به گفتن یک فرد حساس و اندیشمند به عکس کشیده شده، در جستجوی هویتی تازه و هدفی بزرگتر در زندگی خود است. او با ورود به جهان اعراب و شناخت فرهنگ و زندگی آن‌ها، کم کم هویتی تازه برای خود می‌سازد، اما این هویت تازه مدام با تضاد‌های درونی و حس عدم تعلق همراه است.

شخصیت لورنس در فیلم Lawrence of Arabia با پیچیدگی و ابهام زیاد به عکس کشیده شده است. او نه به گفتن یک قهرمان بی‌عیب و نقص، بلکه به گفتن فردی که با مشکلات روانی و اخلاقی دست و پنجه نرم می‌کند، نمایش داده می‌شود. این رویکرد به شخصیت‌پردازی، فیلم را از یک روایت ساده‌نگرانه درمورد‌ی یک قهرمان جنگی دور کرده و به آن عمق و واقع‌گرایی بیشتری می‌بخشد.

Andrei Rublev (۱۹۶۶).۲

ترکیب شاعرانه‌ی هنر، مذهب، ایمان و سیاست

یک فیلم بیوگرافی بد فقط خشک و خالی تاریخ را جستوجو می‌کند. اما برای آندری تارکوفسکی این ژانر فرصتی برای ابراز خلاقیت‌هایش می بود. او در Andrei Rublev درمورد‌ی آزادی، مذهب و فلسفه قصه می‌گوید و کشمکش شخصیت مهم‌اش، نقاش آیکون روسی قرن پانزدهم را با دنیای آشفته‌ی قرون وسطایی و وطن کمونیستی شوروی بازدید می‌کند.

این فیلم، همانطور که انتظار می‌رود، کاملا سبک تارکوفسکی را جستوجو می‌کند. نتیجه یکی از خیره‌کننده‌ترین فیلم‌های دهه‌ی بزرگ شصت و کل تاریخ سینما است؛ یک شاهکار سیاه و سفید پر از تصاویر بسیار.

دومین ساخته‌ی آندری تارکوفسکی با ردیابی زندگی یک نقاش مشهور، دنیای تاریک روسیه را به شکل زنده‌ای تجسم می‌کند. این فیلم رویایی، حیرت‌انگیز و ملموس، آندری روبلف و زندگی‌اش را جستوجو می‌کند که در مجموعه‌ای از صحنه‌های شاعرانه‌ی به هم مدام به عکس کشیده شده است.

او کم کم به گفتن مردی در چالش برای نگه داری تمامیت اخلاقی و مذهبی خود ظهور می‌کند. این تاثییر جاودانه هم در نسخه‌ی ۱۸۳ دقیقه‌ای موردعلاقه‌ی کارگردان و هم در نسخه‌ی سانسورشده توسط مقامات شوروی در دسترس است. این فیلم یکی از ستودنی‌ترین آثار تارکوفسکی است؛ یک تفکر خیره‌کننده درمورد‌ی هنر، ایمان و پایداری.

فیلم تارکوفسکی به شکلی واقع‌گرایانه و بی‌پرده خشونت و رنج‌های زمانه‌ی آندری روبلف را به عکس می‌کشد. یکی از صحنه‌های برجسته‌ی فیلم، دعوا‌ی وحشیانه‌ی تاتار‌ها به یک دهکده و تخریب کلیسا‌ها و آثار هنری است که روبلف ناظر آن است. این تصاویر، بیانگر تضاد بین هنر و خشونت، ایمان و کفر در دوران تاریک و بحرانی روسیه می باشند.

با این که کل فیلم سیاه و سفید است، در دقایق پایانی، یک دفعه تصاویر رنگی از آیکون‌ها و نقاشی‌های واقعی روبلف به نمایش درمی‌آیند. این تحول از سیاهی به رنگ، نمادی از شکوه و قوت بی‌آخر هنر است که حتی بعد از مرگ هنرمند نیز باقی می‌ماند.

Van Gogh (۱۹۹۱).۱

ونسان ون‌گوگ به مثابه‌ی هنرمند یا ونسان ون‌گوگ به مثابه‌ی انسان؟

بیایید متن را با فیلمی همه کنیم که از نظر ما زیباترین تاثییر سینما درمورد‌ی زندگی یک فرد است. فیلمی که از ابتدا تا انتها بر قلب شما چنگ می‌اندازد.

در طول تاریخ فیلم‌های تعداد بسیاری درمورد‌ی یکی از مشهورترین و بزرگ‌ترین نقاشان، ونسان ون‌گوگ ساخته شده است. اما Van Gogh ساخته‌شده در سال ۱۹۹۱ و به گفتن آخرین فیلم موریس پیالا، جواهری غیرقابل قیاس با هر فیلم بیوگرافی است که تا به امروز دیده‌اید.

به نظر می‌رسد پیالا در این فیلم می‌خواهد سینمایی شبیه با نقاشی‌های ون‌گوگ خلق کند. ون‌گوگ نه همانند دانشگاهیان مشغول تکرار دنیای حوالی خود می بود و نه همچون امپرسیونیست‌ها آن را از دریچه‌ی چشم و بینش خود مشاهده و تفسیر می‌کرد.

در عوض، او از حقیقت اغاز کرد و چیزی نو آفرید. به همین ترتیب، موریس پیالا از زندگی‌نامه‌ی زیاد شناخته‌شده‌ی نقاش و ماه‌های پایانی عمر او اغاز می‌کند تا روی پرده، دیدگاه شخصی خود را از انسان و هنرمند، مردم و دنیای اطرافش خلق کند.

در واقع، ما فقط بعضی اوقات اوقات هنگامی یک نقاشی در قاب ظاهر می‌شود، جرقه‌هایی از هنر ون‌گوگ می‌بینیم. به جای آن ما هنر را در شخصیت ون‌گوگ می‌بینیم. ماهیت ونسان را می‌توان در حرکت او یافت. این فیلم منحصر به فرد، انسانیت ون‌گوگ را از جوهر هنر او بازسازی می‌کند.

فیلم زیاد تر بر زندگی روزمره‌ی ون‌گوگ تمرکز دارد تا بر لحظات اوج دراماتیک و احساسی. این رویکرد علتشده تا شخصیت ون‌گوگ به گفتن یک انسان با همه تناقض‌ها و مشکلات روحی و عاطفی‌اش به عکس کشیده شود.

Jacques Dutronc ستاره و پاپ‌استار فرانسوی، در نقش ون‌گوگ، یکی از بهترین بازی‌های کارنامه‌ی خود را اراعه داده است.

او شخصیت ون‌گوگ را با نوعی سکوت و اسایش درونی بازی می‌کند که به تماشاگر اجازه می‌دهد تا پیچیدگی‌های روحی و درونی این هنرمند را به شکلی بی‌پرده و ملموس توانایی کند. بازی او در این فیلم به طوری است که مخاطب به جای دیدن یک اسطوره‌ی هنری، یک انسان زنده با همه‌ی ضعف‌ها و قوت‌هایش را مشاهده می‌کند.

شما کدام فیلم بیوگرافی را زیاد تر می‌پسندید؟

هالیوود همیشه عاشق فیلم‌های بیوگرافی بوده است؛ و نه فقط هالیوود. حماسه‌ی صامت و افسانه‌ای ابل گانس و عکس بزرگ کارل تئودور درایر از ژاندارک، دو مطرح اولیه برای سینمای بیوگرافی ترسیم کردند. اما خودمان را گول نزنیم: این سینمای آمریکا است که بیشترین علاقه را به قرار دادن زندگی مردان و زنان بزرگ در زیر نور پروژکتور‌ها نشان داده است.

اغاز دهه‌ی ۸۰ وقتی می بود که فیلم‌های بیوگرافی واقعاً رونق گرفتند، با فیلم‌هایی همانند Raging Bull (درمورد‌ی جیک لاموتا)، Coal Miner’s Daughter (درمورد‌ی لورتا لین) و The Elephant Man (درمورد‌ی جوزف مریک) که همه انها برای بهترین فیلم در اسکار سال ۱۹۸۰ رقابت می‌کردند. در سال‌های تازه فیلم‌هایی همانند Oppenheimer و Maestro به این روال ادامه داده‌اند.

اما همه‌ی فیلم‌های بیوگرافی یکسان ساخته نمی‌شوند. فیلم‌هایی که در بالا معارفه شد، ترکیبی از وقایع زندگی انسان‌های بزرگی در طول تاریخ است که به گمان زیادً برای هر تماشاگری دلنشین باشند.

ما فیلم‌هایی را انتخاب کرده‌ایم که روایت‌های تازه‌ای از شخصیت‌های مشهور اراعه خواهند داد، زندگی آن‌ها را با روشهای نو بازسازی می‌کنند و از زبان سینما و انواع راه حلهای به یاد ماندنی برای بخشیدن شکوه و عظمت به آن‌ها منفعت گیری می‌کنند. شما بیوگرافی کدام شخصیت را در سینما زیاد تر از همه دوست دارید؟ برای ما در کامنت بنویسید.