انسان‌تبار لوسی دانشمندان را شگفت‌زده کرد_صبح سریع

زمان‌ها قبل از ظهور اولین اعضای سرده‌ی انسان (هومو) روی زمین، گروهی از انسان‌تباران همانند به میمون‌های انسان‌نمای باستانی به نام استرالوپیتساین (Australopithecines) به گمان زیادً توانایی حرکتی دست برای منفعت گیری از ابزار را به‌دست آورده بودند.

قبلاً انسان‌شناسان فکر می‌کردند که استرالوپیتساین‌های منقرض‌شده، برای انجام ماموریت‌ای پیچیده همانند کار با ابزار فاقد شکل مناسب دست بودند؛ اما تحلیلی تازه مشخص می کند که آن‌ها در واقع از توانایی کنترل اجسام با دست و حرکت دادن دقیق آن‌ها در دست برخوردار بودند.

استرالوپیتساین اولین‌بار نیم‌قرن پیش درمعرض توجهات قرار گرفت. در آن زمان، محققان مثالای ۳٫۲ میلیون ساله متعلق به گونه‌ی استرالوپیتکوس آفارنسیس را کشف کردند که بعدا به نام لوسی معروف شد. نویسندگان مطالعه‌ی تازه، برای تعیین توانایی‌های دستی لوسی و هم‌نوعانش، مدل‌های سه‌بعدی ماهیچه‌ها، تاندون‌ها، رباط‌ها و استخوان‌های دستان سه گونه‌ی گوناگون استرالوپیتساین را ساختند.

قبلاً فکر می‌شد که استرالوپیتساین‌های منقرض‌شده، فاقد شکل مناسب دست برای کار با ابزار بودند

محققان تحقیقات خود را با استرالوپیتکوس سدیبا، طوری که کمتر از دو میلیون سال پیش می‌زیست، اغاز کردند. آن‌ها با بازدید نقاط اتصال ماهیچه‌های دست، شواهدی از منفعت گیری از دست همانند به منفعت گیری‌ی انسان اشکار کردند؛ همانند داشتن توانایی انجام وظایفی که به کنترل و حرکت‌دادن اجسام نیاز دارد. به‌اختصاصی ساختار عضلانیِ داخلیِ انگشت کوچک استرالوپیتکوس سدیبا شباهت بسیاری به ماهیچه‌های حاضر در گونه‌های انسان بعدی دارد. در انسان‌های اولیه، انگشت کوچک زمان ساخت و منفعت گیری از ابزار سنگی، ارامش و استحکام را فراهم می‌کرد.

با دقت به این که استرالوپیتکوس سدیبا یکی از آخرین استرالوپیتساین‌ها می بود و با برخی از گونه‌های انسان همزیستی داشت، نویسندگان مطالعه می‌گویند انتظار داشتند شباهت‌های خاصی را با تبار خودمان مشاهده کنند.

آن‌ها با معطوف‌کردن توجهشان به گونه‌ی زیاد قدیمی‌تر استرالوپیتکوس آفارنسیس، فهمید شدند که دست‌های لوسی با ویژگی‌های خاصی که زیاد تر با گوریل‌ها، شامپانزه‌ها و اورانگوتان‌ها مطابقت دارد، به گمان زیادً ترکیبی از ویژگی‌های میمون‌های انسان‌نما و انسان را مشخص می کند.

برخلاف این که استرالوپیتکوس سدیبا به اندازه‌ی گونه‌های بعدی انسان پیشرفته نبوده است، به گمان زیادً از دستان خود به روشی همانند انسان منفعت گیری می‌کرد؛ به‌اختصاصی با تکیه روی انگشت کوچک برای انجام ماموریت های. منفعت گیری مکرر از انگشت کوچک مشخص می کند که استرالوپیتکوس سدیبا پتانسیل منفعت گیری از ابزار و توانایی‌های حرکتی ظریف را داشت.

درگذشته فکر می‌شد که استرالوپیتکوس آفارنسیس (گونه‌ی لوسی) در تشکیل ابزار سنگی ناتوان است. به‌همین علت، نام او به گفتن خالق احتمالی ابزار محوطه‌ی باستانی لومکوی که نماینده‌ی قدیمی‌ترین ابزار شناخته‌شده است، رد شده می بود.

هرچند محققان ابزارهای باستانی را به‌طور کامل به لوسی و گونه‌ی او نسبت نمی‌دهند، اکنون باور دارند که استرالوپیتکوس آفارنسیس امکان پذیر توانایی تشکیل ابزارهای ساده را داشته باشد. این گونه این چنین از دستان خود برای بالارفتن از درختان منفعت گیری می‌کرد که مشخص می کند دستان آن‌ها به اندازه‌ی کافی همه‌کاره بوده تا برای منفعت گیری از ابزار و هم برای جابجایی درخت کارآمد باشد.

سپس سومین و آخرین مدل برای استرالوپیتکوس‌ آفریکانوس تشکیل شد و همانند آفارنسیس ترکیبی از ویژگی‌های دستی میمون انسان‌نما و انسان را به نمایش گذاشت. بااین‌حال، محققان قادر به تعیین انواع رفتارهایی که این گونه می‌توانست انجام دهد، نبودند.

محققان می‌نویسند: «به‌طور کلی، نتایج ما مشخص می کند که استرالوپیتکوس سدیبا و آفارنسیس طبق معمولً مجموعه‌ای از فعالیت‌ها را با دست انجام می‌دادند که شبیه (اما نه یکسان) با الگوهای در دست گرفتن و کنترل ابزار در گونه‌های انسان بعدی است.

این یافته‌ها شواهد جدیدی را اراعه خواهند داد که مشخص می کند برخی از گونه‌های استرالوپیتکوس‌ قبلاً به‌طور معمول توانایی توانایی انسان‌گونه داشته‌اند، حتی اگر توانایی حرکتی دست آن‌ها به گمان زیاد به اندازه‌ی انسان‌های بعدی نبوده باشد.»