اشتغال ناقص افت یافت – تسنیم_صبح سریع

به گزارش خبرنگار اقتصادی خبرگزاری تسنیم،  در شرایط جاری بازار کار، تعداد بسیاری از افراد به دلایل گوناگون قادر به دستیابی به مشاغل همه‌زمان و با شرایط استاندارد نیستند. این نوشته علتافزایش اشتغال ناقص شده است، به طوری که قسمت بسیاری از نیروی کار کمتر از ساعات تعیین‌شده در قانون کار فعالیت می‌کنند.

اشتغال ناقص به وضعیتی حرف های می‌شود که فرد به علت افتزمان‌های شغلی، کمتر از ۴۴ساعت در هفته کار می‌کند، در حالی که مایل و آماده برای فعالیت زیاد تر است.عوامل مختلفی علتگسترش این اتفاق می باشند.یکی از عوامل افت تقاضا برای نیروی کار همه‌زمان است.  چرا که  تعداد بسیاری از کارفرمایان به‌اختصاصی در صنایع کوچک و متوسط به علت مشکلات اقتصادی ترجیح خواهند داد نیروی کار پاره‌زمان یا با قراردادهای موقت جذب کنند. این چنین  نبوده است توانایی‌های ملزوم علتابراز این قضیه شده است.  افتاستعداد یا تخصص علتمی‌شود که برخی افراد نتوانند به مشاغل پایدار دست اشکار کنند. از نظر دیگر افت زمان‌های شغلی مناسب علترکود اقتصادی و افتاندوخته‌گذاری در قسمت‌های مولد شده است و زمان‌های شغلی باکیفیت و همه‌زمان را محدود کرده است.

به گزاش تسنیم، پیامدهای اشتغال ناقص زیاد است.  این حالت نه تنها تبدیل افت درآمد افراد و سختی فراهم نیازهای اولیه زندگی می‌شود، بلکه تأثیرات روانی و اجتماعی بسیاری نیز به همراه دارد. افراد دچار اشتغال ناقص امکان پذیر حس ناکارآمدی و نارضایتی از شغل خود داشته باشند. این نوشته به‌اختصاصی برای جوانان و فارغ‌التحصیلان دانشگاهی که انتظارات بالاتری از بازار کار دارند، چالش‌برانگیزتر است.

 راهکارهای پیشنهادی برای افت اشتغال ناقص  تشکیل زمان‌های شغلی پایدار،  آموزش توانایی‌های شغلی و – بهبود قوانین حمایتی است چرا که با  اصلاح قوانین کار برای جلوگیری از سوءاستفاده از نیروی کار پاره‌زمان و حمایتاز افراد با ساعات کاری کمتر از استاندارد الزامی است.

اشتغال ناقص و ساعات کاری کمتر از استاندارد نه تنها پیامدهای اقتصادی، بلکه آثار اجتماعی و روانی نیز به همراه دارد. برای افت این چالش، نیاز به برنامه‌ریزی جامع و همکاری همه‌جانبه بین دولت، کارفرمایان و نیروی کار وجود دارد. این عمل های می‌توانند به افزایش رفاه عمومی و بهبود حالت بازار کار منجر شوند.

از نظر دیگر برخی از مشاغل ناقص در بازار کار ساعت کاری زیاد تر از ۴۴ساعت در هفته دارد,مطابق آخرین آمارهای انتشار شده، قسمت قابل‌توجهی از نیروی کار جوان بیشتر از ۴۴ ساعت در هفته کار می‌کنند، در حالی که تعداد بسیاری از این مشاغل فاقد امنیت شغلی و مزایای قانونی می باشند.

یکی از دلایل مهم افزایش ساعات کاری طویل، نیاز به فراهم هزینه‌های زندگی است. افزایش تورم، افت قوت خرید و عدم دسترسی به مشاغل پایدار، جوانان را ناچار به پذیرفتن مشاغل کم‌درآمد و حتی چند شغل همزمان کرده است. این چنین، تعداد بسیاری از کارفرمایان به علت افت هزینه‌ها، شرایط سخت و ساعات طویل را به نیروی کار تحمیل می‌کنند.

مطابق گزاش های مرکز آمار ایران, بازدید سهم جمعیت دارای اشتغال ناقص جمعیت ۱۵ ساله و بیش‌تر مشخص می کند که در پاییز ۱۴۰۳، ۷.۴ درصد جمعیت شاغل،‌ به دلایل اقتصادی (فصل غیرکاری، رکود کاری، اشکار نکردن کار با ساعت بیش‌تر و…) کم‌تر از ۴۴ ساعت در هفته کار کرده و آماده برای انجام کار اضافی بوده‌اند. این در حالی است که ۳۸.۴ درصد از شاغلین ۱۵ ساله و بیش‌تر، بیشتر از ۴۹ ساعت در هفته کار کرده‌اند.

سهم اشتغال ناقص نشان می دهد که ۷.۴درصد جمعیت شاغل ۱۵ساله و زیاد تر دارای اشتغال ناقص بوده اند.یعنی نزدیک به ۱میلیون و ۸۴۱هزار و ۲۶ نفر اشتغال ناقص دارند.  این شاخص در بین مردان زیاد تر از زنان و در نقاط روستایی زیاد تر از نقاط شهری بوده است. سهم اشتغال ناقص در پاییز ۱۴۰۳ نسبت به فصل شبیه سال قبل۰.۷درصد افت اشکار کرده است.

 بازدید سهم شاغلین ۱۵ساله و زیاد تر با ساعت کار معمول ۴۹ ساعت و زیاد تر نشان می دهد ۳۸.۴ درصد شاغلین به طور معمول ۴۹ساعت و زیاد تر در هفته کار می کنند. این شاخص که یکی از نماگرهای کار با لیاقت است مشخص می کند در سرزمین سهم بسیاری از شاغلین زیاد تر از استاندارد کار می کنند. این شاخص نسبت به فصل شبیه سال قبل ۰.۷درصد افزایش یافته است.

به گزارش تسنیم؛  پیامدهای اجتماعی و اقتصادی این نوشته این است که این حالت نه تنها علتفرسودگی جسمی و روانی در بین جوانان می‌شود، بلکه بر کیفیت زندگی و منفعت‌وری آنها نیز تأثیر منفی می‌گذارد. اشتغال ناقص و ساعات کاری طویل زیاد تر مانع ادامه تحصیل، یادگیری توانایی‌های تازه و پیشرفت شغلی می‌شود که در طویل مدت می‌تواند به افت رشد اقتصادی سرزمین و نارضایتی اجتماعی منجر شود.

راهکارها و پیشنهادات برای این قضیه این است که  برای حل این مشکل، ملزوم است سیاست‌های حمایتی و تشکیل زمان‌های شغلی پایدار در برتری قرار گیرد. دولت و کارفرمایان باید با افزایش دستمزدها، بهبود شرایط کاری و تحکیم قوانین حمایتی از نیروی کار، از سختی بر جوانان بکاهند. این چنین، اندوخته‌گذاری در قسمت‌های تولیدی و تشکیل برنامه‌های آموزش توانایی‌های شغلی می‌تواند راه‌حلی برای افت اشتغال ناقص و منفعت‌وری زیاد تر نیروی کار باشد.
این چالش‌ها، نیازمند همکاری دولت، کارفرمایان و خود جوانان برای تشکیل اعتدال بین کار و زندگی و حرکت به سمت اشتغال پایدار و باکیفیت است.

 انتهای مطلب/