چطور از آنچه هستیم راضی باشیم؟_صبح سریع

در ادامه به پیشنهاد‌هایی مهم در این عرصه خواهیم پرداخت.

«اگزیستانسیالیسم» (هستی‌گرایی) الزام دقت به فقدان هرگونه مقصد غایی در زندگی انسان است. بر پایه این مکتب هیچ چیزی نمی‌تواند به طور کامل تعیین کند که شما چه فردی هستید. در واقع توانایی شما برای ساختنِ مجدد خود، قیمت‌گذاری برای چیزی تازه یا اغاز یک پروژه تازه، فقط و فقط از آن شما است.

حس پوچی بی‌معنایی که بعضی اوقات اوقات وقتی که بالاخره به یک مقصد طویل زمان (همانند کسب یک ترفیع بزرگ) دست یافته‌اید، با آن روبه رو می‌شوید، می‌تواند گیج‌کننده باشد. این حس، یادآور این حقیقت است که هیچ عاملی در ذاتِ شما وجود ندارد که از شما بخواهد دستاوردی داشته باشید. بعد فقط به خودتان بستگی دارد که چطور زندگی کنید. بر پایه این تفکر، شما باید به طور منطقی با این حقیقت روبرو شوید که آزاد هستید و به این علت مسئول پروژه‌های خود و معنایی که به آنها می‌دهید، هستید.

در روبه رو، بر پایه آموزه‌های فلسفه رواقی، انسان‌ها به گفتن موجودات اجتماعی می‌بایست راه رسیدن به خوشبختی را اشکار کنند. رواقیون (پیرو مکتب فلسفی یونانی در ۳۰۱ سال قبل از میلاد) معتقد بودند که ذات شما پایدار است و پروژه زندگی، تحقق این طبیعت و شکوفایی است.

آنها معتقد بودند افراد هنگامی قضاوت می‌کنند، ارزشی را به یک حالت خیالی نسبت خواهند داد (اگر لاغرتر بودم واقعا عالی می بود) و این باور که یک عمل خاص آن را به حقیقت تبدیل می‌کند (مصرف کمتر شکلات، چهره‌ای را که در نوجوانی داشتم برمی‌گرداند).

اما هر دوی اینها می‌توانند نادرست باشند چون چیزهایی که می‌خواهید در واقع می‌توانند برای شما بد باشند و این چنین کنترل کمتری نسبت به آنچه فکر می‌کنید بر آینده دارید. رواقیون فکر می‌کردند که مردم باید تلاش کنند رابطه بین حالت عاطفی خود و چیزهایی که می‌خواهند را تعدیل کنند و به جستوجو تسلط بر خود باشند تا شکوفا شوند.

برای این منظور، فلسفه رواقی ایجاب می‌کند عادت‌هایی را بشناسید و بپرورانید که ذاتِ شما را با یک دنیای گسترده‌تر در ربط قرار می‌دهد – یعنی از خود اغاز می‌شود و به خانواده، جامعه، انسانیت و در نهایت کیهان گسترش می‌یابد.

به گزارش نشریه تخصصی «مدیکال اکسپرس»، اما دیدگاه «روان درمانی انسان‌گرایانه» (برخلاف مکاتب فوق)، راه میانه‌ای را اراعه می‌دهد. این دیدگاه شما را دعوت می‌کند که با دلسوزی به خود نگاه کنید، خود را پیچیده، مسئول و در عین حال ناقص و صدمه‌پذیر ببینید، همیشه دچار روابط در حال تکاملی هستید که در نهایت به زندگی شما معنی و مقصد می‌بخشد.

این بدان معناست که روابط و شناختی که به آنها می‌دهید و از آنها می‌گیرید، تنها مبنای محکمی را برای رویارویی با با اهمیت ترین سوال – «من چطور هستم؟» – فراهم می‌کند. اما این بدان معناست که شما نیاز دارید تا این روابط، واقعی، مهربان و صادقانه باشند تا بتوانید خود و دیگران را به گفتن افرادی دارای نقض، در حال تکامل و در عین حال بی همتا در نظر بگیرید.