۱۰ نادرست رایج در دادن پول توجیبی به فرزندان_صبح سریع

۱. تفاوت بین نیاز و خواسته را آموزش نمی‌دهید

اگر کودک نداند فرق نیاز و تجملات چیست، امکان پذیر در کنترل هیجانات و برتری‌بندی مالی به مشکل بخورد.

سوزی همه پول توجیبی‌اش را صرف خرید یک جامدادی براق کرد و هنگامی برای پروژه مدرسه‌اش به وسایل نیاز داشت، پولی نداشت. والدینش فقط انها گفتند «پول نداریم» و بدون توضیح، زمان آموزش بودجه‌بندی را از دست دادند.

۲. پول توجیبی زیاد در سن کم، توقعات غیرواقعی تشکیل می‌کند

دادن مبلغ بالا به کودکان خردسال، آن‌ها را به ولخرجی و بی‌توجهی به قیمت پول عادت می‌دهد.

تام از هفت‌سالگی هفته‌ای ۲۰ دلار می‌گرفت. زیاد تر آن را صرف اسباب‌بازی‌هایی کرد که بعداً حتی به آن‌ها نگاه هم نکرد. چون هیچ‌زمان بعد‌انداز را یاد نگرفت، در نوجوانی توقع هدیه‌های گران‌قیمت داشت. اکنون که بزرگ شده، تا این مدت از مادرش پول می‌خواهد و نمی‌تواند به‌تنهایی دخل‌وخرجش را مدیریت کند.

۳. نبوده است تشویق به بعد‌انداز، تمرکز کودک را بر خرج کردن می‌گذارد

اگر بعد‌انداز از ابتدا به کودک آموزش داده نشود، او نمی‌آموزد برای رسیدن به خواسته‌هایش برنامه‌ریزی کند.

جیک هر هفته پول توجیبی می‌گرفت اما هیچ‌زمان از او خواسته نشد مقداری از آن را ذخیره کند. هنگامی دلش یک بازی تازه خواست، به‌جای این که صبر کند و پول جمع کند، از والدینش خواهش کرد برایش بخرند. اکنون که نوجوان است، تا این مدت برای رسیدن به خواسته‌هایش متکی به دیگران است.

۴. پاداش دادن برای حرکت خوب با پول، قیمت واقعی اخلاق را زیر سوال می‌برد

پول دادن برای انجام کار خوب، می‌تواند علتشود کودک انتظار داشته باشد هر کار مثبتی حتماً پاداش مالی داشته باشد.

هنگامی لئو ۷ ساله می بود، بابت حرکت خوبش هفته‌ای ۲۰ دلار می‌گرفت. این نوشته اغاز کار جواب می‌داد، اما زیاد سریع برایش این انتظار تشکیل شد که برای هر کار خوب یا ماموریت‌ای پول بگیرد. درنتیجه لئو در ۱۳ سالگی از این که هدیه‌های گران دریافت نمی‌کرد غمگین می‌شد.

۵. کنترل کامل بر خرج کردن کودک، مانع یادگیری می‌شود

هنگامی والدین همه تصمیمات مالی کودک را خودشان می‌گیرند، کودک نمی‌آموزد که با پیامدهای اشتباهات مالی مواجه شود.

میا اجازه نداشت هیچ چیزی بخرد مگر این که پدرش قبول کند. در نتیجه اصلاً داخل تصمیم‌گیری‌های مالی نشد. هنگامی بزرگ شد، از تصمیم‌گیری مالی می‌ترسید.

۶. با رشد کودک، راه حلتان را تحول نمی‌دهید

پول توجیبی باید مشابه با سن، نیاز و مسئولیت‌های کودک تحول کند.

تام در ۶ سالگی هفته‌ای ۲ دلار می‌گرفت که کافی می بود. اما در ۱۳ سالگی هم همان مقدار را می‌گرفت، درحالی‌که باید خرج ناهار و رفت‌وآمدش را هم می‌داد. این علتشد حس بی‌ارزشی و گیجی نسبت به مسئولیت مالی اشکار کند.

۷. آموزش سخاوت را فراموش می‌کنید

اگر به کودک نیاموزید پشتیبانی کردن به دیگران مهم است، امکان پذیر نسبت به شراکت اجتماعی بی اعتنا شود.

لیلا هیچ‌زمان درمورد بخشش یا پشتیبانی مالی چیزی نشنیده می بود. هنگامی مدرسه‌اش یک برنامه خیریه برگزار کرد، او گفت: «چرا باید پولمو به کس دیگه‌ای بدم؟» درنتیجه والدینش فهمید شدند که زمان مهمی را برای آموزش همدلی از دست داده‌اند.

۸. انتخاب محل خرج پول را نادیده می‌گیرید

آموزش خرج کردن فقط به مقدار یا بعد‌انداز محدود نمی‌شود. باید به کودک یاد داد که چطور انتخاب‌های درست داشته باشد.

ادوارد با پول توجیبی‌اش مرتب بطری‌های پلاستیکی ارزان یا قوطی‌های نوشیدنی‌ می‌خرید. والدینش فقط از ارزانی خریدها خوشحال بودند و هیچ‌زمان درمورد کیفیت یا اثرات زیست‌محیطی با او سخن بگویید نکردند.

۹. جای خالی‌تان را با پول پر می‌کنید

دادن پول به‌جای زمان گذراندن با کودک، رابطه‌ای ناسالم می‌سازد.

پدر آوا هر زمان نمی‌توانست برای تماشای بازی فوتبال دخترش برود، به او پول توجیبی بیشتری می‌داد. آوا یاد گرفت پول یعنی عشق یا دقت و بعدها در برقراری روابط عاطفی سالم دچار مشکل شد.

۱۰. اضطراب مالی‌تان را به کودک منتقل می‌کنید

هراس یا حس گناه مالی والدین، بعضی اوقات ناخواسته به کودک منتقل می‌شود.

مادر جردن همیشه هنگامی پسرش می‌خواست با پول توجیبی‌اش چیزی بخرد، به او می‌او گفت: «پول که از درخت درنمیاد!» حتی اگر خودش آن پول را بعد‌انداز کرده می بود. با گذر زمان، جردن اگر کوچک‌ترین خرجی می‌کرد دچار حس گناه می‌شد.