۴ پشیمانی همیشگی والدینی که فرزندان موفق دارند!_صبح سریع

از این والدین خواسته شد بگویند اگر به عقب برگردند، چه رفتاری را در روبه رو فرزندان‌شان انجام نمی‌دهند. نهایتاً محققان به ۴پاسخ رسیدند که زیاد تر والدین آن‌ها را تکرار کرده بودند. بیایید این جواب‌ها را مرور کنیم:

۱.بسیاری روی نمره و دستاورد تمرکز کرده بودند

تعداد بسیاری از کارآفرینان آینده، در قبل دانش‌آموزان و دانشجویان خوبی بوده‌اند. برخی‌شان درس و دانشگاه را همه کرده‌اند اما برخی در این حیطه افتضاح عمل کرده‌اند. بقیه هم یا دانشگاه نرفته‌اند یا آن را ترک کرده‌اند.

منکر اهمیت تحصیلات در پیروزی نیستیم. اما تحصیلاتی که به درد بچه‌ها بخورد. برخی والدین با نگاهی به قبل، معترف بودند که اگر مجدد به قبل بر گردند، ترجیح خواهند داد که فرزندان‌شان در یک محیط غیرسنتی‌تر رشد کند، به جای این که ساعات طویل در کلاس‌های درس گران وجود اشکار کند و شاد نباشد.

به طور شبیه، تعداد بسیاری از والدین برای می‌آوردند که بسیاری به بچه‌ها سختی داخل کردند تا زمان صرف کارهایی که دوست داشتند، نکنند و درعوض، درس بخوانند یا فعالیت‌هایی انجام بدهند که برای تبدیل شدن به رتبه بالای مدرسه ملزوم می بود.

والدین اکنون فهمیده بودند که اگر به بچه‌هایشان اجازه داده بودند ۱۰۰۰۰ساعت را صرف یادگیری مهارتی کنند که دوست داشتند، در شغل‌ اینده ان ها موفق‌تر می‌شدند. درحالیکه، تعداد بسیاری‌شان در آن زمان فکر کرده بودند که زمان گذاشتن برای آن فعالیت خاص، هدر دادن زمان است.

۲.حس می‌کردند که بسیاری در کار و زندگی بچه‌هایشان مداخله کرده بودند

والدین می‌خواهند که بچه‌هایشان در امنیت باشند اما بسیاری چسبیدن به بچه‌ها مانع از پرواز آن‌ها می‌شود. کم‌ترشنیده می‌شود که والدینی ابراز پشیمانی کنند از این که چرا آزادی کم‌تری به بچه‌هایشان دادند. اما نقطه روبه رو این جمله زیاد شنیده می‌شود. والدین زیاد تر می‌گویند: «ای کاش به او اجازه می‌دادم تا کارهای بیش‌تری را خودش تنهایی انجام بدهد» یا «حس بدی دارم که تا زمان دانشگاه استقلال مقداری به او دادم» یا «باید زیاد سریعتر به آن‌ها زمان می‌دادم تا زیاد کارها را خودشان به تنهایی انجام بدهند.»

در روان‌شناسی اصطلاحاتی برای توصیف والدین مداخله‌گر وجود دارد: والدین هلی‌کوپتری که بالای سر فرزندان‌شان چرخ می‌زنند و در همه تصمیمات آن‌ها مداخله می‌کنند؛ والدین جاده صاف‌کن، که جلوتر از فرزندان حرکت می‌کنند و می‌خواهند همه مانع ها و چالش‌هایی که آن بچه امکان پذیر با آن روبه رو شود را از بین ببرند.

حتی والدینی که بعضی اوقات این کار را در حق فرزندان‌شان انجام داده بودند، پشیمان بودند. آن‌ها می‌انها گفتند: «نباید چیزها را برایشان درست می‌کردم. نباید مسیر را برایشان راحت می‌کردم. باید خودشان یاد می‌گرفتند که به تنهایی مسائل را حل کنند.»

با نگاهی به قبل می‌گویند که «تاب‌آوری، کلید پیروزی است» و اکنون فهمید شده‌اند.

۳.غمگین بودند که به قدر کافی به فرزندان‌شان مسئولیت نداده بودند

یکی از پشیمانی‌های رایج در بین والدین این می بود که به قدر کافی به فرزندان‌شان مسئولیت کارهای خانه را نداده بودند. آن‌ها می‌انها گفتند باید بچه‌ها را ناچار می‌کردیم که حتماً تخت‌شان را مرتب کنند و خودشان مسئول مرتب نگه داشتنِ اتاق‌شان باشند. باید خودشان لباس‌هایشان را می‌شستند یا در ماشین لباسشویی می‌انداختند. باید بعضی اوقات در مرتب کردن باغچه از آن‌ها پشتیبانی می‌گرفتیم. باید از آن‌ها خواست می‌شد که در آشپزی پشتیبانی کنند.

والدین زیاد تر این کارها را خودشان انجام خواهند داد چون حس می‌کنند که بچه‌ها زیاد پرمشغله می باشند و نمی‌خواهند بار بسیاری به فرزندان‌شان تحمیل کنند. اما بچه‌ها نیاز دارند که از کودکی با مسئولیت‌پذیری آشنا شوند تا در بزرگسالی به افرادی بالغ و مسئولیت‌پذیر تبدیل شوند.

۴.پشیمان بودند که هراس از خطرپذیری در فرزندپروری مانع تشکیل کرده می بود

تعداد بسیاری از والدین می‌گویند که به بچه‌ها هشدار می‌دادند زیاد محتاط و مواظب بشاند و همیشه رویکرد «امن» را در پیش بگیرند. همیشه همان مسیری را ادامه دهند که زیاد تر انجامش داده‌اند و برایشان آشناست. آن‌ها پشیمان بودند که بچه‌ها را بسیاری «ترسو» بار آورده‌اند. آن‌ها پشیمان بودند که چرا بیش‌تر بچه‌ها را ترغیب نکرده بودند تا مسیرهای تازه را طی کنند. پشیمان بودند که چرا برای نمره پایین، بچه‌ها را سرزنش کردند یا چرا هنگامی بچه‌ها می‌خواستند خطرپذیری کنند، بسیاری آن‌ها را مضطرب می‌کردند.

اکنون این والدین فهمیده‌اند که بدون خطرپذیری نمی‌توان نوآوری کرد. اگر بچه‌ها از ناکامی بترسند، نمی توانند خطرپذیری کنند. اما اکنون که می‌دیدند بچه‌هایشان خطرپذیری می‌کنند، به آن‌ها افتخار می‌کردند.

سخن آخر

هیچ فردی کامل نیست و هر والدی کاری را انجام می‌دهد که فکر می‌کند درست‌ترین کار امکان پذیر و تا زمانیکه بچه‌ها می‌دانند دوست‌شان داریم و داریم همه کوششمان را می‌کنیم، همه چیز درست است.