چرا از گوش دادن به آهنگ‌ های غمگین لذت می‌بریم؟_صبح سریع

ماهیت لذتی که مردم از گوش دادن به موسیقی غمگین توانایی می‌کنند چیست؟ شواهد مشخص می کند لذت بردن از موسیقی غمگین به عوامل بسیاری مرتبط است.

موسیقی با پیروی صدا‌های صوتی تشکیل شده توسط صدای انسان، احساسات خاصی را گفتن می‌کند. هنگامی افراد غمگین می باشند، آهسته‌تر و با صدای پایین‌تری سخن بگویید می‌کنند. این حالت به راحتی در آداجیو برای ساز‌های زهی از ساموئل باربر آشکار است. در نظرسنجی بین المللی بی بی سی این آهنگ به گفتن غم انگیزترین تاثییر موسیقی دنیا انتخاب شده است.

از موسیقی می‌توان برای رهایی عاطفی نیز منفعت گیری کرد. موسیقی به هدایت ناامیدی یا پاکسازی (کاتارسیس) احساسات منفی (خشم و اندوه) پشتیبانی می‌کند. هنگامی به موسیقی غمگین گوش می‌دهیم (یا فیلمی غمگین می‌بینیم)، از هرگونه تهدید یا خطر واقعی که موسیقی یا فیلم مشخص می کند، جدا می‌شویم. تماشای یک فیلم غم انگیز با بازدید از پناهگاه بی‌خانمان‌ها یکی نیست. ما بدون این که حس گناه کنیم، متاسفیم یا همدردی می‌کنیم. غم و اندوهی که موسیقی برمی‌انگیزد بی‌خطر است به این معنی که می‌دانیم واقعاً در دنیا اتفاق نمی‌افتد.

موسیقی غمگین می‌تواند هورمون پرولاکتین ترشح کند؛ این همان هورمون تسکین‌دهنده و آرام‌بخشی است که زمان شیر دادن مادران به نوزادان خود ترشح می‌شود. پرولاکتین علتایجاد حس اسایش برای مقابله با درد روانی می‌شود. هورمون پرولاکتین به افت غم و اندوه پشتیبانی می‌کند. همدلی نیز نقش بسزایی در لذت بردن از موسیقی غمگین دارد. همدلی را می‌توان به گفتن ظرفیت فهمیدن یا حس آنچه که شخص فرد دیگر توانایی می‌کند تعریف کرد.

افرادی که از لحاظ احساسی تحت تأثیر هنر‌های غم انگیز قرار می‌گیرند، به طور کلی قابیلت همدلی بیشتری خواهند داشت. به طور برعکس افرادی که همدلی بالایی دارند نیز زیاد تر تحت تأثیر موسیقی غمگین قرار می‌گیرند. این افراد طبق معمولً توانایی تخیل خوبی برای تشخیص توانایی یک شخصیت یا شخص خیالی دارند.

موسیقی غمگین محرک قدرتمندی برای خاطرات نوستالژیک دوران قبل است. این چنین بازنگری انعکاسی از خاطرات نوستالژیک امکان پذیر خلق و خوی را بهبود بخشد، به خصوص اگر خاطرات مربوط به لحظات مهم و معنادار زندگی باشد. ما از طریق تخیل از شیرینی این خاطرات لذت می‌بریم. در یادآوری لحظات خوب، مقداری لذت حس می‌شود، اما همراه با آن، تقریباً به همان اندازه، غم و اندوه از دست دادن آن لحظات نیز به وجود می‌آید. موسیقی غمگین مزایای روانی تنظیم خلق و خو تشکیل می‌کند. موسیقی غمگین را می‌توان به گفتن یک دوست خیالی توانایی کرد که بعد از توانایی یک فقدان اجتماعی، با ما حمایتو همدلی می‌کند.

شنوندگان فقطً از وجود یک فرد مجازی که توسط موسیقی نمایش داده می‌شود لذت می‌برند که در همان حال و هوا می‌تواند به مقابله با احساسات غم انگیز پشتیبانی کند. برای مثال، سه سونات پیانوی پایانی شوبرت به افرادی که حس تنهایی می‌کند، صدا و اسایش می‌دهد. شوبرت ۳۱ ساله می بود که این سونات‌های پیانو را نوشت و دو ماه سپس در سپتامبر ۱۸۲۸ درگذشت.

شوبرت توانایی تنهایی را می‌دانست و توانایی انتقال آن در موسیقی خود را داشت. به طور خلاصه، موسیقی غمگین شنونده را قادر می‌سازد تا از موقعیت‌های ازردهکننده رها شود و به جای آن بر زیبایی موسیقی تمرکز کند. علاوه بر این، اشعاری که با توانایی شخصی شنونده طنین انداز خواهد شد، می‌توانند احساسات یا تجربیاتی را که امکان پذیر فرد قادر به گفتن آنها نباشد را می‌گویند.