چه فردی بدترین بازیگر متد اکتینگ تاریخ سینما است؟_صبح سریع

عبارت «بازیگر متد اکتینگ» تبدیل به اصطلاحی همه‌گیر شده است و به بازیگرانی اتلاق می‌شود که اصرار دارند بین برداشت‌های فیلم سرصحنه در کاراکتر خود باقی بمانند. به تعبیر بهتر، این عبارت شامل ربط با انگیزه‌های درونی و تجارب کاراکتر در یک سطح شخصی می‌شود و کاوش را به ورای کلماتی می‌برد که فقط روی کاغذ نوشته شده‌اند تا درکی کامل از نقش را به دست دهد.

این توصیف احتمالا به این معنی باشد که ابتدا باید ترومپت را به درستی یاد بگیری قبل از این که در نقش مایلز دیویس ظاهر شوی یا یک خاطره‌ی کودکی دردناک را احضار کنی تا با زخم‌های روحی کاراکتر ربط بگیری. تاریخ مفهوم بازیگر متد اکتینگ به اغاز قرن بیستم باز می گردد، اما در سینمای آمریکا اثری از آن نبوده است تا این که بازیگرانی همانند مارلون براندو و جیمز دین آن را به هالیوود آوردند.

حقیقت امر این است که اساسا چیزی آزاردهنده‌تر از متد اکتینگ وجود ندارد. این روش زیاد تر می‌طلبد که بازیگران بین برداشت ها و یا حتی در کل طول مرحله های تشکیل در نقش خود باقی بمانند، اما تا وقتی که آن‌ها این را برای زیاد تر کار و فقط برای خودشان نگه دارند، بهای اندکی برای یک نقش‌آفرینی استادانه‌ می‌پردازند. اما بازیگرانی می باشند که ناچارا در این کار بسیاری افراط می‌کنند.

مثال‌هایی سرگرم‌کننده و در عین حال محجوب از این روش وجود دارد همانند مارلون براندو که لباسی زنانه را به تن می‌کند تا نقش کاراکتری در یک انیمیشن را بازی کند که حتی رنگ پرده سینما را هم به خود ندید اما مثالی نفرت‌انگیز از این روش، شیا لابوف است که برای بازی در فیلم «خشم» محصول ۲۰۱۴، از حمام‌رفتن امتناع می‌کند، دندان خود را بیرون می‌کشد، روی صورتش زخم می‌اندازد و مسیحی می‌شود.

با این حال از بین همه مثال‌های عمیقا آزاردهنده متد اکتینگ، یک اسم وجود دارد که همانند یک تخم مرغ گندیده گاه و بی گاه خودش را مشخص می کند: جرد لتو. برای این که بدترین بازیگر متد همه ادوار سینما باشی، باید خودت را به آب و آتش بزنی.

تو نمی‌توانی فقط یک آدم بد باشی. باید تلاشت را بکنی.  لتو چندین دفعه و چندین دفعه برای این کار و بدبختی همکاران خودش سنگ همه گذاشته است اما مسئله‌ی مهم اینجاست که تلاش های او هیچ ارزشی نداشته است. تردیدی نیست که هیچ بحثی درمورد‌ی اهدافی که وسیله را توجیه می‌کنند، وجود ندارد به این علت که وسایل رسیدن به آن اهداف هیچ زمان آنقدر قابل دقت نیستند که هر سطحی از مسخره‌بازی را توجیه کنند.

از داستان‌های افراطی‌گری‌های آقای لتو می‌شود یک رمان چند هزار صفحه‌ای نوشت. آن طور که بازیگر همکار او وایولا دیویس در فیلم «جوخه‌ی انتحار» می‌گوید، اولین معارفه او به دیگر بازیگران این فیلم در حالی صورت پذیرفته است که او با یک خوک مرده سر صحنه حاضر شده است و در ادامه هدایایی زیاد دلهره‌آور و غیرمنتظره برای همکاران خود ارسال می‌کرده است.

سر صحنه‌ی دیگر فیلم زیاد تر منفور هالیوود یعنی «موربیوس» او از چوب زیر بغل برای راه رفتن منفعت گیری کرد که این کار شگفت همه زمان‌بندی برنامه‌ی تشکیل را به هم زد تا هنگامی که یکی از افراد سر صحنه به او نظر داد تا هنگامی می‌خواهد به دستشویی برود، از صندلی چرخ‌دار منفعت گیری کند که در کمال شگفتی او با مهربانی قبول کرده است.

از همه‌ی این‌ها که بگذریم، می‌رسیم به نقش او در فیلم «بلید رانر ۲۰۴۹» که در قامت یک میلیاردر تکنولوژی نابینا ظاهر شده می بود. جرد لتو به جای این که واقعا بازیگری کند، با لنزهای مات سر صحنه آمده می بود. کارگردان این فیلم دنیس ویلنوو از این عمل به شدت متعجب شده می بود.

ویلنوو در او گفت‌گویی با وال استریت ژورنال می‌گوید: «همه‌ی ما داستان‌هایی درمورد جرد لتو شنیده‌ایم؛ این که چطور او خودش را به شکل کاراکترهایی که قرار است آن‌ها را بازی کند، در می‌آورد اما حتی این هم من را برای چیزی که قرار می بود با آن رو‌به‌رو شوم، آماده نکرده می بود. او داخل اتاق شد و اصلا نمی‌توانست چیزی را ببیند. او داشت با یک دستیار به آرامی کار می‌کرد».

یقیناً لتو نیازمند یک دستیار می بود تا در ادامه‌ی تصویربرداری نیز با او همراه باشد. ویلنوو از او با یک دید مثبت بازی گرفت و چهره‌ای مسیحایی از او به عکس کشید اما با مقداری ریزشدن در نوشته می توان دریافت که این حرکت نمی‌توانست برای آن‌هایی که شاهدش بودند، ابدا وجهه‌ای از معنوی بودن داشته باشد.

راه حل آشکار برای این اعمال منزجرکننده و یقیناً جنجالی این است که کارگردان‌ها بازیگرانی همانند لتو را در نقش کاراکتری مهربان، ملایم و احتمالا از نظر اقتصادی سخاوتمند به عکس بکشند. علت این که هیچ کس این کار را انجام نمی‌دهد، آشکارا به این علت است که او به اندازه‌ی کافی بازیگر توانا و خوبی نیست که بتواند از بعد این کار برآید. به راستی جرد لتو با لیاقت‌ی لقب بدترین بازیگر متد اکتینگ است؛ هم برای دلقک‌بازی‌هایش که احتمالا بتواند نقش داده شده را تصاحب کند و هم برای این که این عمل های عملا هیچ سودی نه برای او و نه برای پروژه سینمایی دارد.