اهمیت بهبودی و شفا پیش از بچه دار شدن_صبح سریع

در اهمیت و الزام شفا و التیام زخم های مان قبل از بچه دار شدن همین بس که سلامت روانی کودکان از زمان‌ها قبل از بارداری اغاز می‌شود.

در واقع، این نوشته حتی قبل از آنکه به فکر داشتن فرزند بیفتیم، شکل می‌گیرد و به نوعی با رابطه‌ای که با والدین خود داریم و سبک‌های وابستگی‌مان مرتبط است.

بهبود و شفای خود پیش از به دنیا آوردن فرزندان، برای سلامت کامل آن‌ها الزامی است. به این علت، بهترین کاری که می‌توانید انجام دهید، مراقبت از خود، محافظت از خود در برابر صدمه‌ها و احترام به خود و دیگران است. با این حال، این کار امکان پذیر به سادگی که در ابتدا به نظر می‌رسد، نباشد.

سبک وابستگی عاطفی فرزندان و والدین

زیاد تر ما خواهان بهترین‌ها برای فرزندان‌مان هستیم، اما صرف خواستن کافی نیست. برای مثال، اگر بخواهید یک سبد ببافید، به مواد اولیه خوب و دانش و توانایی بافت نیاز دارید.

در اینجا، “سبد” نماد رشد و پرورش کودک است و “مواد اولیه” به سبک وابستگی والدین اشاره دارد.

سبک وابستگی یعنی نحوه‌ی ربط و وابستگی عاطفی که والدین با فرزندانشان دارند. این سبک می‌تواند تأثیر بسیاری بر سلامت روانی و عاطفی کودک بگذارد. اگر والدین مشکلات عاطفی یا سبک وابستگی ناسالم داشته باشند، این مشکلات امکان پذیر به فرزندان منتقل شود و علتصدمه به آن‌ها شود.

مشاهده بزرگسالانی که به علت سبک‌های وابستگی والدین‌شان یا مشکلات روانی دیگر صدمه دیده‌اند، غمگین کننده است.

علاوه بر این، سلامت روانی ما زمان‌ها قبل از بارداری اغاز می‌شود. با دقت به این حقیقت، اهمیت التیام زخم های درون مان و شفا یافتن روح مان روشن می شود.

تغییرات ذهنی که در دوران بارداری رخ می‌دهد

مادر در دوران بارداری اغاز به تشکیل فضایی برای نوزاد خود می‌کند. دینورا پاینز، پزشک بریتانیایی، این فرآیند را تحلیل کرده و سه مرحله گوناگون بارداری را تعریف کرده است:

مرحله اول: از زمان باروری تا اولین حرکات جنینی (۱۸ هفته)

در این مرحله، مادر حس دوگانگی می‌کند و برسی می‌کند که آیا زمان مناسبی برای مادر شدن است و آیا می‌تواند این نقش را به خوبی ایفا کند یا نه. این چنین تردیدهایی طبیعی است مگر این که بر زندگی روزمره‌اش تأثیر بگذارد.

مرحله دوم: که این چنین مرحله‌ای حیاتی است، نمایندگی‌های مادرانه ظهور می‌کنند.

این مرحله از اولین حرکات جنینی تا تقریباً هفته ۳۴ ادامه دارد. در این مرحله، زن فهمید وجود نوزاد در درون خود می‌شود و این چنین اغاز به یادآوری رابطه‌اش با مادرش و تغییرات این نقش‌ها در طول زندگی‌اش می‌کند.

او اغاز به ساختن نقش مادر بودن خود می‌کند و بازدید می‌کند که آیا نقش او شبیه یا متفاوت از نقشی است که مادرش ایفا کرده است. این فرآیند کم کم و با گسترش یک دیدگاه یکپارچه از رابطه‌اش با مادرش پیش می‌رود.

مرحله سوم: از هفته ۳۴ تا زمان زایمان، تصورات مربوط به زمان زایمان ظاهر خواهد شد.

در این زمان، زن امکان پذیر اضطراب بیشتری را توانایی کند. نمای ذهنی او از این که نوزاد چطور خواهد می بود و زندگی با او چطور خواهد می بود، اغاز به تثبیت می‌کند.

نمایش ذهنی مادر از نوزادش کلیدی برای گسترش روانی اوست.

محققان زیناه و بنوآ ادعا می‌کنند که آنچه در مرحله آخر بارداری اتفاق می‌افتد، زیاد حیاتی است. در مطالعه آن‌ها مشاهده شد که هنگامی زایمان به طور تروماتیک انجام می‌شود یا انتظارات مادر برآورده نمی‌شود، نمایش‌های ذهنی مادر دچار اختلال خواهد شد. در نتیجه، نیاز به یک بازسازی روانی پیچیده وجود دارد.

از نظر دیگر، وقتی که نمایش‌های ذهنی متعادل باشند (نه ایده‌آل‌گرایانه و نه مطابق با تصورات)، نوزادان در سال اول زندگی به طور ایمن‌تری رشد می‌کنند. به این علت، اگر مادر نسبت به رشد نوزادش آگاه‌تر باشد، گمان بیشتری دارد که از همان ابتدا به او دقت بیشتری داشته باشد.

والدین آگاه، به اختصاصی مادر آگاه، می کوشد پیش از بچه دار شدن از در بهبودی و شفا روح و روانش قدم بردارد.

بارداری زمان حیاتی برای مرور تاریخچه ارتباطی ماست. به این علت، پیش از بارداری زمان مناسبی برای والدین آینده است تا تاریخچه خود را مرور کنند، هر چیزی که نیاز به حل دارد را بازدید کنند و تصمیم بگیرند که آیا می‌خواهند نقش‌هایی را که توانایی کرده‌اند تکرار کنند یا نه.

سبک‌های وابستگی: کلیدی برای بهبودی 

سیستم وابستگی یک سازوکار است که به ما پشتیبانی می‌کند حس امنیت و دسترسی به افرادی را که به آنها وابسته‌ایم، کنترل کنیم. این فرآیند در دوران کودکی شکل می‌گیرد. افرادی که به آنها وابسته بودیم، طبق معمولً والدین یا مراقبان مهم ما می باشند.

به عبارت ساده‌تر، سیستم وابستگی به ما یاد می‌دهد که چطور با دیگران ربط برقرار کنیم و از آنها حمایتبگیریم. این سیستم در بچگی تشکیل می‌شود و بر نحوه‌ی روابط ما در بزرگسالی تأثیر می‌گذارد.

به این علت، روشهای ربط و محبت شما بر پایه روابط شما با والدین‌تان شکل می‌گیرد. نحوه عشق ورزیدن و محبت کردن شما بستگی به نحوه عشق ورزیدن آن‌ها به شما دارد. این نوشته تاریخچه ارتباطی شما را به طور کامل شکل می‌دهد و به این علت تاریخچه ارتباطی فرزندان‌تان را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد.

چهار سبک وابستگی وجود دارد: وابستگی ایمن، وابستگی مضطرب، وابستگی اجتنابی و وابستگی بی‌نظم. یکی از این سبک‌ها ایمن است و سه تای دیگر ناایمن می باشند.

ما وابستگی را از والدین خود به ارث می‌بریم. به این علت، داستان‌های ما با داستان‌های آن‌ها مرتبط است. سبک‌های وابستگی از نسلی به نسل دیگر منتقل خواهد شد.

همین حقیقت علمی است که بر اهمیت شفای درون و التیام زخم های روان والدین پیش ا بچه دار شدن صحه می گذارد.

اگر شما سبک وابستگی ناایمنی داشته باشید و بر روی آن به طور درمانی کار نکنید، این سبک را به فرزندان‌تان منتقل خواهید کرد از طریق نحوه‌ای که به آن‌ها حفاظت و خودمختاری می‌دهید. در واقع، ترکیب این دو عنصر است که علتتوسعه وابستگی ایمن یا ناایمن در کودکان می‌شود.

اگرچه زیاد تر والدین می‌خواهند وابستگی ایمنی را در فرزندان‌شان تحکیم کنند، اما تنها نزدیک به ۵۰ تا ۶۰ درصد از جمعیت خود دارای این نوع وابستگی می باشند. سبک اجتنابی متعلق به ۲۰ درصد از جمعیت است، سبک مضطرب ۱۵ درصد و سبک بی‌نظم ۵ تا ۱۰ درصد.

از شفا و التیام درون تا سبک‌های وابستگی

سبک وابستگی ایمن، در دسترس، هماهنگ و پاسخگو به نیازهای کودک است. این افراد می‌توانند احساسات را قبول کنند و کنجکاوی و خودمختاری فرزندان‌شان را افزایش دهند.

افرادی که سبک وابستگی اجتنابی دارند، در روابط خود با احساسات‌شان حس ناراحتی می‌کنند. در واقع، آن‌ها تمایل دارند از دنیای عاطفی خود جدا شوند و ربط مقداری با فرزندان‌شان برقرار کنند. در این عرصه‌ها، حریم خصوصی، محبت و حفاظت در خطر است.

والدی با سبک وابستگی مضطرب، در نحوه پاسخگویی به نیازهای فرزندش ارامش ندارد. به طور کلی، این والدین زیاد دچار می باشند و می‌خواهند کار را به خوبی انجام بدهند، اما به طور مداوم دقت عاطفی مورد نیاز حالت را اراعه نمی‌دهند. در نتیجه، کودکان در محیطی پر از عدم قطعیت بزرگ خواهد شد. این نوشته تبدیل ظهور کودکانی و بزرگسالانی می‌شود که دائماً در حال بی‌نظمی می باشند.

در نهایت، در وابستگی بی‌نظم، مواظب مهم علتایجاد سردرگمی و هراس شدید در کودک می‌شود. به طور کلی، آن‌ها بدون حفاظت می باشند و حس صدمه‌پذیری شدید می‌کنند. والدین آن‌ها طبق معمولً از اعتیاد رنج می‌برند یا مشکلات روانی جدی دارند. آن‌ها احساسات مداوم هراس را در کودک تشکیل می‌کنند.

به این علت مهم است که سبک وابستگی خود را به درستی شناسایی کنید و بر روی آنچه که نیاز دارید کار کنید؛ یعنی همه زخم های خود را شفا بخشید! این تنها راهی است که می‌توانید مطمعن حاصل کنید که الگوهای بی فایده را به فرزندتان منتقل نمی کنید.

علاوه بر این، شما نوعی از ارث عاطفی را به فرزندان‌تان منتقل نخواهید کرد که به روشای بی فایده و صدمه‌زا برای همه عمر به آن‌ها زخم بزند.

شما شفا یافته اید و با بهبودی و سلامت عاطفی و روانی کودک تان را به دنیا می آورید.