آفرین به نقی معمولی با این سکانس/ پایتخت، هم نشاط می‌آفریند، هم اشک غم بر چشم می‌نشاند_صبح سریع

در تکه هجدهم، کارگردان با حرکات موزون رقص محلی مازنی و به عکس کشیدن فرهنگ عامه، اوج نشاط را در خانه‌ها و خنده را بر لب و اشک نشاط را بر چشمان مخاطب طنزپسند ایرانی آورد. اما در اواخر تکه نوزدهم، تلخ‌ترین سکانس به اجرا درآمد که این‌ها همه انها رسالت یک طنز خوب اجتماعی است.

در این سکانس که چنگ به روح مخاطب می‌زد، در تأملی دردناک، این‌بار اشکِ حیرانی بر گونه مخاطب جاری می‌شود که به‌راستی حق با کیست؛ با بهتاشی که نقی منتِ کرده‌ها را بر سرش گذاشته و می‌گذارد؟ با بهتاشی که می‌خواهد پول خدمات بی‌کوتاه دایی‌اش را بدهد و بی‌مزدش کند و شعار می‌دهد که «کار، خوبه بی‌مزد باشه!»، یا با نقی؟ باید از بهتاش که نماینده نسل جوان است، سوال کرد: قیمت لگن گذاشتن‌های نقی چند؟ قیمت به دوش‌کشیدن یک خانواده هنگامی باید بزرگی کنی و از آرزوهایت بزنی، چند؟ قیمت عشق به خانواده چند؟ اما آیا رفتارهای نقی خالی از اشکال است؟ خیر.

آنجا که تحقیر و توهین می‌کند، آنجا که یکی را «دانشمندبچه» و فرد دیگر را «پاندابچه» خطاب می‌کند، آنجا که داماد آینده را به هر شیوه که می‌تواند ضربه فنی می‌کند، آنجا که به رحمت می‌گوید: «تو حتماً بیا عروسی چون برای پذیرایی به پشتیبانی احتیاج داریم» و به مهمان‌های تاجیکی می‌گوید: «دست به چمدان‌ها نزنید. ارسطو می‌آورد» و آنجا که کودک درونش به سالار هفت‌ساله حسادت می‌کند، بر نقی نقد داخل است؛ اما به‌قول خود نقی، مگر نقی معمولی که بوده؟ بچه دکتر بوده یا مهندس؟ تازه مگر دکتر و مهندس‌های ما توانایی‌های زندگی، ارتباطی، سواد عاطفی و فرزندپروری دارند؟ نه.

درصد بالایی از آنها هم فقط درس خوانده‌اند تا غول کنکور را پشت‌سر بگذارند؛ مگر کم آمار خودکشی از دانشگاه پزشکی و دانشگاه‌های مهم دیگر سرزمین داریم؟!  یا پدر و مادرهای ما مگر بیشتر از این بلد بودند که از ما کوتاه کردند؟ خودِ ما با انفجار اطلاعات دنیای تکنولوژی چه مقدار بلدیم؟ و سوال دیگر این‌که اگر بزرگ‌تر را باید بزرگ داشت، آیا به کوچک‌ترها نباید احترام گذاشت؟! و در جامعه متمدن امروز آیا تا این مدت انسانی حق دارد انسانی دیگر را بزند؟ حتی فرزند خود را؟!  آدم‌ها مسائل را از نگاه خود و با فیلترهای ذهنی خود می‌بینند. حال آن‌که حقیقت سه وجه دارد؛ آنچه تو از زندگی می‌بینی و فهمیدن می‌کنی، آنچه فرد دیگر می‌بیند و فهمیدن می‌کند و آنچه به‌راستی واقع شده ‎است.