مرگ کارگردان برنده ۳ جایزه اسکار_صبح سریع

رابرت بنتون، سه‌ بار برنده جایزه اسکار، که فیلم برنده اسکار بهترین فیلم سال ۱۹۷۹ «کریمر علیه کریمر» را کارگردانی کرد و آثاری چون «در اواخر شب»، «مکان‌هایی در قلب» و «هیچ‌کس احمق نیست» را نیز در کارنامه داشت در منهتن و در سن ۹۲ سالگی ار دنیا رفت.

دستیار و مدیر برنامه‌های او، ماریسا فورزانو، خبر درگذشت بنتن را به نیویورک تایمز خبرداد.

بنتون فعالیت حرفه‌ای خود را به‌گفتن مدیر هنری در مجله «Esquire» اغاز کرد و در همان دوران، با دیوید نیومن، از دیگر همکاران مجله، همکاری نزدیکی را شکل داد. این دو با نگارش فیلمنامه نوآورانه و تحسین‌شده «بانی و کلاید» در سال ۱۹۶۷، مسیر حرفه‌ای خود را در هالیوود اغاز کردند. این فیلم، که ابتدا چندین دفعه رد شد، با کارگردانی آرتور پن و بازی و تهیه‌کنندگی وارن بیتی به اثری جنجالی و جریان‌ساز بدل شد و نامزدی اسکار را برای نویسندگانش به ارمغان آورد.

بعد از جدایی مسیرهای حرفه‌ای بنتون و نیومن، بنتون به سمت کارگردانی رفت و نخستین فیلم خود را با گفتن «بد کمپانی» در سال ۱۹۷۲ با بازی جف بریجز کارگردانی کرد.

بعد از پیروزی دیدنی «کریمر علیه کریمر»، بنتون به ساخت فیلم‌های دراماتیک در ادامه گفت و زیاد تر فیلمنامه‌های آن‌ها را نیز خود می‌نوشت. او عرصه‌ساز دریافت اسکار برای بازیگرانی چون داستین هافمن، مریل استریپ، سالی فیلد، جان مالکوویچ، جین الکساندر و پل نیومن شد، که از این بین، هافمن، استریپ و فیلد برای نقش‌آفرینی در فیلم‌های بنتون، موفق به دریافت اسکار شدند.

بنتون خود نیز سه جایزه اسکار برای کارگردانی و فیلمنامه‌نویسی فیلم «کریمر علیه کریمر» و این چنین فیلمنامه «مکان‌هایی در قلب» دریافت کرد.

بعد از «کریمر علیه کریمر»، بنتون در سال ۱۹۸۲ فیلم مهیج «در سکوت شب» را با مریل استریپ و روی شایدر ساخت که با استقبال سردی روبه رو شد. اما دو سال سپس، فیلم «مکان‌هایی در قلب» که در زاد گاه خود در تگزاس می‌گذشت، موفقیتی متوسط کسب کرد و برای سالی فیلد و فیلمنامه دقیق بنتون، دو جایزه اسکار به همراه داشت.

فیلم «مکان‌هایی در قلب» آخرین پیروزی بزرگ بنتون تا یک دهه سپس می بود. فیلم‌های «نادین» و «بیلی باتگیت» او با ناکامی تجاری روبه رو شدند.

او با فیلم «هیچ‌کس احمق نیست» در سال ۱۹۹۴ با بازی پل نیومن، بازگشتی موفق داشت و این تاثییر با تحسین منتقدان مواجه شد و چندین نامزدی اسکار از جمله برای فیلمنامه نصیب او کرد. بعد از آن، فیلم «گرگ و میش» ساخته او با بازی نیومن، جین هکمن و سوزان ساراندون به فیلم کلاسیک نوآر تبدیل شد.

در سال ۲۰۰۳، بنتون اقتباسی از رمان فیلیپ راث با گفتن «لکه انسانی» را با بازی آنتونی هاپکینز و نیکول کیدمن کارگردانی کرد. هرچند بازی بازیگران تحسین شد، اما انتخاب هاپکینز در نقش مردی سیاه‌پوست با ظاهر سفیدپوست، مورد انتقاد قرار گرفت.

آخرین کار او فیلم کمدی «برداشت یخی» در سال ۲۰۰۵ می بود که فیلمنامه‌اش را با ریچارد روسو نوشت و تهیه‌کنندگی اجرایی آن را بر مسئولیت داشت؛ کارگردانی این فیلم با هارولد رامیس می بود. با وجود داشتن هواداران خاص خود، فیلم از نظر فروش موفق نبوده است.

بنتون این چنین در چندین مستند درمورد فیلمسازی از جمله «آوارگی» (۲۰۰۶) و «اندوخته‌داران و ستارگان سینما: تاریخ هالیوود» (۲۰۱۰) وجود یافت.

او در سال ۱۹۹۵ جایزه افتخاری ایان مک‌للن هانتر از انجمن نویسندگان آمریکا را برای یک عمر دستاورد در نویسندگی دریافت کرد و در سال ۲۰۰۷ نیز موفق به دریافت جایزه افتخاری لورل برای پیروزی در فیلمنامه‌نویسی شد.