کابوس‌ دیدن گمان مرگ زودرس را ۳ برابر افزایش می‌دهد_صبح سریع

به حرف های محققان، بزرگسالانی که هر شب یا هر هفته کابوس می‌بینند، تقریباً سه برابر زیاد تر از افرادی که به ندرت کابوس می‌بینند، گمان مرگ قبل از ۷۵ سالگی را دارند.

این نتیجه‌گیری دلواپس‌کننده از محققانی حاصل شده است که داده‌های چهار مطالعه طویل‌زمان بزرگ در ایالات متحده را که بیشتر از ۴۰۰۰ نفر بین ۲۶ تا ۷۴ سال را جستوجو می‌کردند، ترکیب کردند.

در ابتدا شرکت‌کنندگان گزارش دادند که کابوس‌ها چند بار خواب آنها را مختل کرده است. در طول ۱۸ سال بعدی، محققان پیگیری کردند که چه تعداد از شرکت‌کنندگان دچار مرگ زودرس شده‌اند که این تعداد در کل معادل ۲۲۷ نفر می بود.

حتی بعد از در نظر گرفتن عوامل خطر رایج همانند سن، جنسیت، سلامت روان، سیگار کشیدن و اضافه وزن، افرادی که هر هفته کابوس می‌دیدند، هم چنان تقریباً سه برابر زیاد تر گمان مرگ زودرس داشتند، این یعنی تقریباً معادل همان خطری که سیگار کشیدن زیاد دارد.

این تیم این چنین «ساعت‌های اپی‌ژنتیک» (نشانه‌های شیمیایی روی دی‌ان‌ای که به گفتن شمارنده‌های مسافت پیموده شده بیولوژیکی عمل می‌کنند) را بازدید کرد. افرادی که کابوس‌های مکرر می‌بینند، از نظر بیولوژیکی مسن‌تر از آنچه در شناسنامه‌هایشان نشان داده شده می بود، بودند.

پیری سریع تر نزدیک به ۳۹ درصد از ربط بین کابوس‌ها و مرگ زودرس را راه اندازی می‌دهد، به این معنی که هر چیزی که کابوس‌های بد را هدایت می‌کند، همزمان سلول‌های بدن را به سمت خط آخر سوق می‌دهد.

چطور امکان پذیر جیغ یا فریادی که بر تاثییر کابوس در خواب می‌کشید و احتمالا هیچ زمان به طور واقعی آن را فریاد نزنید، اثری بر ژنوم ما بگذارد؟ کابوس‌ها در طول خواب به کلمه «حرکت سریع چشم» اتفاق می‌افتند، یعنی وقتی که مغز زیاد فعال است اما عضلات فلج شده‌اند.

افزایش ناگهانی آدرنالین، کورتیزول و دیگر مواد شیمیایی مبارزه یا گریز می‌تواند به اندازه هر چیزی که در بیداری توانایی می‌شود، قوی باشد. اگر این زنگ خطر هر شب به صدا درآید، تاثییر آن امکان پذیر در طول روز تا حدی باقی بماند.

استرس مداوم عوارض خود را بر بدن دارد. به گفتن مثال جهت التهاب می‌شود، سختی خون را بالا می‌برد و با از بین بردن نوک محافظ کروموزوم‌های ما، روال پیری را تسریع می‌کند.

علاوه بر این، بیدار شدن ناگهانی با کابوس، خواب عمیق را که وقتی حیاتی است که بدن خود را طی آن ترمیم می‌کند و مواد زائد را در سطح سلولی پاک می‌کند، مختل می‌کند. این دو تاثییر شامل استرس مداوم و خواب نامناسب در کنار هم می توانند دلایل مهم پیر شدن سریع تر بدن باشند.

این ایده که رویاهای مزاحم، سلامت ضعیف را پیش‌بینی می‌کنند، کاملاً تازه نیست. مطالعات قبلی نشان داده است که بزرگسالانی که از کابوس‌های هفتگی رنج می‌برند، سال‌ها قبل از ابراز هرگونه علائم در طول روز، زیاد تر در معرض ابتلا به زوال عقل و بیماری پارکینسون می باشند.

شواهد فزاینده مشخص می کند که نواحی مغزی دچار در خواب، همان‌هایی می باشند که تحت تأثیر بیماری‌های مغزی قرار دارند، به این علت کابوس‌های مکرر امکان پذیر نشانه هشدار اولیه مشکلات عصبی باشند.

کابوس‌ها به نحوه شگفت‌آوری رایج می باشند و تقریباً ۵ درصد از بزرگسالان حداقل یک بار در هفته و ۱۲.۵ درصد دیگر، ماهانه آنها را توانایی می‌کنند.

از آنجا که این کابوس‌ها هم مکرر و هم قابل درمان می باشند، یافته‌های تازه، کابوس‌های بد را از یک مزاحمت ترسناک به یک مقصد بالقوه برای سلامت عمومی ارتقا خواهند داد.

درمان شناختی رفتاری برای بی‌خوابی، درمان یا تمرین تصویرسازی که در آن افراد مبتلا، آخر یک کابوس مکرر را در بیداری بازنویسی می‌کنند و قدم‌های ساده‌ای همانند خنک و تاریک نگه داشتن اتاق خواب و عدم تماشای نمایشگرها قبل از خواب، همه انها نشان داده‌اند که می‌توانند تعداد کابوس‌ها را افت دهند.

قبل از نتیجه‌گیری، چند مسئله مهم وجود دارد که باید در نظر داشت. این مطالعه از گزارش‌های خودِ افراد از کابوس‌هایشان منفعت گیری کرده است که می‌تواند تشخیص تفاوت بین یک خواب بد معمولی و یک کابوس واقعی را دشوار کند. این چنین اکثر افراد شرکت‌کننده در این مطالعه آمریکایی‌های سفیدپوست بودند، به این علت یافته‌ها امکان پذیر برای همه صدق نکند.

این چنین سن بیولوژیکی فقط یک بار اندازه‌گیری شد، به این علت تا این مدت نمی‌توانیم بگوییم که آیا درمان کابوس‌ها، شدت پیر شدن را کند می‌کند یا خیر. مسئله مهم این است که این مطالعه در یک کنفرانس اراعه شده و تا این مدت از مرحله قضاوت همتا عبور نکرده است.

با وجود این محدودیت‌ها، این مطالعه نقاط قوت مهمی دارد که قیمت جدی گرفتن را دارد. محققان از چندین گروه از شرکت‌کنندگان منفعت گیری کردند، آنها را برای سال‌های بسیاری تحت نظر داشتند و به جای داده‌های خودگزارش‌شده، به اسبق رسمی مرگ و میر آنها تکیه کردند. این بدان معناست که نمی‌توانیم یافته‌ها را به سادگی به گفتن یک اتفاق آماری رد کنیم.

اگر دیگر تیم‌های تحقیقاتی بتوانند این نتایج را تکرار کنند، پزشکان امکان پذیر در طول معاینات معمول، در کنار اندازه‌گیری سختی خون و بازدید سطح کلسترول، از بیماران در رابطه کابوس‌هایشان نیز سوال کنند.

درمان‌هایی که رویاهای ترسناک را رام می‌کنند، ارزان، غیرتهاجمی و اکنون در دسترس می باشند و درمان آنها می‌تواند فرصتی نادر برای افزودن چند سال به زندگی افراد و در عین حال بهبود کیفیت ساعاتی که در خواب می‌گذرانند، اراعه دهد.