دقت حیرت‌انگیز بینی سگ‌ها در تشخیص پارکینسون_صبح سریع

در یک مطالعه‌ دقیق، این سگ‌ها بیماری عصبی را در ۷۰ و ۸۰ درصد از بیماران به درستی تشخیص دادند و در عین حال با دقت بیشتر از ۹۰ درصد افراد سالم را از اشکار کردند. این پیشرفتی که می‌تواند نحوه‌ غربالگری پزشکان برای بیماری‌ پارکینسون را که اکنون هیچ آزمایش تشخیصی قطعی ندارد، تحول دهد.

به نقل از اس‌اف، تشخیص پارکینسون اکنون به معنی انتظار برای ابراز علائم آشکار همانند لرزش و سفتی عضلات است، که زیاد تر سال‌ها بعد از اغاز صدمه مغزی رخ می‌دهد. پزشکان به مشاهده این علائم فیزیکی متکی می باشند چون آزمایش‌های پزشکی جاری یا تهاجمی، گران یا غیرقابل مطمعن می باشند. اما سگ‌ها یک سلاح مخفی دارند. بینی‌هایی که ۱۰ هزار برابر حساس‌تر از انسان می باشند و قادر به تشخیص تغییرات مولکولی می باشند که برای حواس ما نامرئی است.

چطور سگ‌ها برای تشخیص پارکینسون از روی مثالبرداری از پوست آموزش دیدند؟

محققان دانشگاه‌های بریستول و منچستر، با همکاری سگ‌های تشخیص پزشکی در بریتانیا، کشف کردند که بیماران پارکینسون در قیاس با افراد سالم، روغن‌های متغیری روی پوست خود تشکیل می‌کنند. این روغن‌ها که سبوم نامیده خواهد شد، بوی متمایزی دارند که سگ‌های آموزش‌دیده می‌توانند از مثالهای ساده سواب پنبه‌ای که از بیماران گرفته می‌شود، آن را تشخیص دهند.

محققان با اغاز از ۱۰ سگ کاندید، به شدت دریافتند که کار تشخیص پزشکی برای هر سگی مناسب نیست. بعد از غربالگری اولیه، تنها پنج سگ نویدبخش بودند و با ادامه آموزش در طول تقریبا یک سال، سه سگ دیگر از این دسته خارج شدند. دو سگ آخر، یک سگ نر دو ساله از نژاد گلدن رتریور و یک سگ نر سه ساله از نژاد لابرادور-گلدن رتریور، در این کار استثنایی بودند.

آموزش سگ‌ها روشمند و طاقت‌فرسا می بود. طی ۳۸ تا ۵۳ هفته، حیوانات یاد گرفتند که بین ۲۰۵ نمونه پوست گوناگون از افراد مبتلا به پارکینسون و بدون پارکینسون اختلاف قائل شوند. مربیان به شناسایی‌های صحیح پاداش می‌دادند و در عین حال مثالهای افراد سالم را نادیده می‌گرفتند و به سگ‌ها آموزش می‌دادند که فقط وقتی که بوی منحصر به فرد بیماری را تشخیص دادند، هشدار دهند.

آزمایش دوسوکور با دقت بیشتر از ۹۰ درصد

آزمایش واقعی وقتی انجام شد که محققان در طول آزمایش‌های دوسوکور، ۱۰۰ نمونه کاملا تازه را به سگ‌ها اراعه دادند، به این معنی که نه مربیان و نه محققان نمی‌دانستند کدام مثالها حاوی رایحه مقصد می باشند. این کار هرگونه گمان تاثییر نشانه‌های ناخودآگاه انسانی بر حرکت سگ‌ها را از بین برد.

نتایج انتشار شده در مجله بیماری پارکینسون ، دیدنی می بود. سگ اول ۲۸ نمونه از ۴۰ نمونه پارکینسون را به درستی تشخیص داد  که معادل ۷۰ درصد حساسیت است و ۵۴ نمونه از ۶۰ نمونه سالم را به درستی رد کرد  که نشان‌دهنده ۹۰ درصد اختصاصیت است. سگ دوم حتی بهتر عمل کرد و ۳۲ نمونه از ۴۰ نمونه پارکینسون را معادل ۸۰ درصد حساسیت تشخیص داد و ۵۹ نمونه از ۶۰ نمونه کنترل را به درستی نادیده گرفت که ۹۸ درصد اختصاصیت است.

این مقدار دقت از تعداد بسیاری از سناریوهای تشخیص پزشکی جاری پیشی می‌گیرد. به گفتن مثال، سگ‌های آموزش دیده برای تشخیص سرطان مثانه ، در مطالعات قبلی تنها به دقت ۴۱ درصد دست یافتند. مقدار تشخیص پارکینسون این چنین با برخی از آزمایش‌های آزمایشگاهی و راه حلهای تصویربرداری مغز که اکنون در بیمارستان‌ها منفعت گیری خواهد شد، رقابت می‌کند.

هر دو سگ توافق قابل توجهی در رابطه این که کدام مثالها آسان‌تر شناسایی خواهد شد، نشان دادند، که مشخص می کند برخی از بیماران امکان پذیر نشانه‌های بویایی نیرومندتری نسبت به سایرین تشکیل کنند. تحقیقات منحصرا بر روی بیمارانی که قبلا دارو مصرف نکرده بودند و افرادی که تا این مدت داروهای پارکینسون را اغاز نکرده بودند متمرکز می بود و نتایج علمی دقیق‌تری را در رابطه مشخصات بوی طبیعی این بیماری ضمانت می‌کرد.

سگ‌ها دقیقا چه چیزی را در بیماران پارکینسون بو می‌کشند؟

بیماری پارکینسون چیزی بیشتر از حرکت را تحول می‌دهد. این بیماری این چنین نحوه تشکیل چربی پوست توسط بدن را تحول می‌دهد. بیماران زیاد تر دچار درماتیت سبورئیک خواهد شد، وضعیتی که شامل تشکیل بیشتر از حد سبوم است که از نظر شیمیایی با افراد سالم متفاوت است. این ترکیب تحول یافته سبوم می‌تواند حتی قبل از ابراز علائم حرکتی مشخصه پارکینسون ظاهر شود.

سبوم تحول یافته، ترکیبات آلی فرار که اساسا مولکول‌های بو می باشند را تشکیل می‌کند که یک امضای بویایی نزدیک تشکیل می‌کنند. در حالی که بینی انسان نمی‌تواند این تفاوت‌های ظریف را تشخیص دهد، سگ‌ها می‌توانند تغییرات مولکولی را که در سطح سلولی رخ می‌دهد، شناسایی کنند.

آیا سگ‌های تشخیص پزشکی می‌توانند به تشخیص زودهنگام پارکینسون پشتیبانی کنند؟

اگرچه سگ‌ها جانشین متخصصان مغز و اعصاب نمی‌شوند ، اما می‌توانند به گفتن ابزار غربالگری ارزشمندی عمل کنند، به خصوص در مناطقی که متخصصان اختلالات حرکتی کمیاب می باشند. تشخیص زودهنگام می‌تواند درمان زودهنگام را مقدور کرده و به طور بالقوه شدت پیشرفت بیماری را افت دهد.

تحقیقات این چنین به سمت گسترش حسگرهای الکترونیکی اشاره دارد که می‌توانند همان امضاهای شیمیایی را که سگ‌ها شناسایی می‌کنند، تشخیص دهند. این چنین دستگاه‌هایی می‌توانند غربالگری سریع و غیرتهاجمی را اراعه دهند که مکمل راه حلهای تشخیصی حاضر است، بدون این که هزینه‌های قابل دقت و زمان مورد نیاز برای آموزش سگ‌های تشخیص را داشته باشند.

با این حال، چالش‌ها هم چنان پابرجا می باشند. آموزش سگ‌های تشخیص به زمان و منبع های قابل توجهی نیاز دارد. تقریبا یک سال کار فشرده برای هر حیوان  نیاز است و تنها درصد مقداری از کاندیداها مناسب تشخیص داده خواهد شد . این مطالعه این چنین موفق نشد اشکار کند که چه عوامل خاصی تشخیص برخی مثالها را آسان‌تر از سایرین می‌کند، و فهمیدن این که این روش تشخیص چه مقدار می‌تواند در بیماران گوناگون سازگار باشد را محدود می‌کند.

با وجود این محدودیت‌ها، این مطالعه می‌تواند پیشرفت قابل توجهی در تشخیص بیماری پارکینسون تشکیل کند. به نظر می‌رسد قدیمی‌ترین همراه بشر امکان پذیر به متحد غیرمنتظره‌ای در تشخیص یکی از چالش‌برانگیزترین بیماری‌های عصبی ما تبدیل شود.