بدبین ها به بیماری قلبی مبتلا خواهد شد

پژوهش جاری شامل ۱۹۶ نفر می بود و سه نوع خصومت از لحاظ عاطفی، رفتاری و شناختی را مورد بازدید قرار داد.

محقق ارشد این تحقیق، الکساندرا تی تایرا اظهار کرد: خصومت با بدگمانی، زیاد تر جنبه شناختی دارد و شامل باورها، افکار و نگرش‌های منفی در رابطه انگیزه‌ها، مقاصد و قابل مطمعن بودن دیگران است، به این علت می‌توان آن را بدگمانی، عدم مطمعن یا باورهای بدبینانه نسبت به دیگران در نظر گرفت.

این یافته‌ها نشان خواهند داد که تمایل زیاد تر به دچار شدن در خصومت همراه با بدگمانی که به نظر می‌رسد به فضای سیاسی و بهداشتی امروز زیاد مرتبط است می‌تواند نه تنها برای جواب‌های مختصر‌زمان استرس، بلکه برای سلامت طویل مدت ما نیز زیان اور باشد.

در این بین، خصومت رفتاری به طور پرخاشگری کلامی یا فیزیکی و خصومت عاطفی به طور خشم مزمن ظاهر می‌بشود. در شرایط سالم، افراد به عوامل استرس‌زا عادت می‌کنند و با آنها سازگار خواهد شد.

تایرا گفت که اساسا، هنگامی چندین بار در معرض یک چیز قرار می‌گیرید، تازگی آن مورد از بین می‌رود و به اندازه دفعه اول عکس العمل بزرگی در برابر آن نشان نخواهید داد.

او گفت: این حرکت، پاسخی سالم است اما نتایج پژوهش ما مشخص می کند که تمایل زیاد تر به خصومت همراه با بدگمانی امکان پذیر از این افت جواب در طول زمان جلوگیری یا آن را مهار کند. به عبارت دیگر، سیستم قلبی عروقی به یک استرس‌زا دوم نیز همانند اولی جواب می‌دهد که رفتاری ناسالم است چون به مرور زمان بر سیستم قلبی عروقی ما سختی بیشتری داخل می‌کند.

به افراد شرکت‌کننده در این مطالعه آزمون‌های شخصیتی همراه با آزمون جواب به استرس آنان داده شد. نتایج نشان داد که نه خصومت عاطفی و نه رفتاری با جواب استرس بالاتر مرتبط نیست.

وی می‌گوید: این مورد به این معنی نیست که خصومت عاطفی و رفتاری برای شما بد نیست، فقط امکان پذیر از طرق فرد دیگر بر سلامت یا رفاه شما تاثییر بگذارد، با این حال، افرادی که خصومت به همراه بدبینی بیشتری داشتند، جواب استرس بالا و پایداری نشان دادند.

او گفت: امیدوارم که نتایج پژوهش جاری آگاهی در رابطه پیامدهای بالقوه بدبینی برای سلامتی را افزایش دهد.

احتمالا دفعه سپس که فردی درمورد انگیزه‌ها، مقاصد یا قابل مطمعن بودن بهترین دوست خود، یک همکار یا حتی یک سیاستمدار فکری منفی کند، مجدد در رابطه این دیدگاه بیاندیشد.

نتایج این پژوهش در نشریه Psychophysiology انتشار شده است