صبر و شکیبایی شاه کلید والدین موفق

به طور کلی در دنیای پرشتاب امروز، احتمالا مفهوم صبر و شکیبایی برای مادر مدرن این دوره زمانه نقطه قوتی به حساب نیاید. استرس و شتابی که بی وقفه در معرض آنیم، رقابت پذیری محیط اطراف مان، شدت بالای زندگی، انتظارات و توقع‌هایی  که هر لحظه با آن مواجهیم، هراس از آینده نامعلوم همه انها رنج آورند؛ و مهم این که همه ی این ها را خواسته یا ناخواسته به خانواده و فرزندانمان منتقل می کنیم.

حال در همین فضای زندگی  کودکان مان را هم داریم. فرزندانی که هر کدام دنیای خودشان را دارند. و از قرار معلوم، زیاد هم آرام نیستند، بلکه باهوش و به کلمه شیطانند، عمدتا خودخواه و یک دنده اند، سر کوچک ترین چیزی داد و فریاد می کنند و خشمگین می شوند. به این علت روشن است که  اوضاع به مراتب بدتر از آن چیزی است که توصیف آن رفت.

چطور می توان در این چنین شرایط پراضطرابی بی تفاوت و صبور می بود، و صبوری را نقطه قوتی برای ترقی سطح سلامت بهداشت روانی و عاطفی خانواده، و بهبود ربط با فرزندان کرد؟

یقیناً تسلط بر کودکان نه ناممکن که احتمالا زیاد دشوار باشد. بعضی اوقات شرایط به حدی می رسد که فکر می کنیم داریم از دست بچه هایمان دیوانه می شویم. اما یادمان باشد این مساله تقصیری را فهمید کودکان نمی کند.

در طبیعت بچه ها است که این چنین باشند و این که ما به این شرایط دامن بزنیم، اوضاع را از آنچه هست خراب تر کنیم،  یا برعکس با عشق، ذکاوت و یقیناً مقداری هوشمندی فضا را به سمتی ببریم که عوامل آزارنده رنگ ببازند و فضا آرام تر و چه بسا شادتر بشود، کاملا به شما، والدین، بستگی دارد.

خودتان را کنترل کنید

کنترل خود  شاه کلید یک پدر و مادر صبور است که در مسلط شدن بر اوضاع همیشه موفق اند.

خود کنترلی به والدین پشتیبانی می کند حد و مرزها را تعیین و شرایط را مدیریت کنند و تصمیم های هوشمندانه تری به اختصاصی در شرایطی که فضای خانه و خانواده بحرانی شده است، بگیرند.

بیایید با خودمان صادق باشیم. هر پدر و مادری می داند که این کار ساده نیست. اما بچه ها در این چنین شرایطی والدین شان را به چالش می کشند و چشم به راه نتیجه می همانند. بیایید در این بازی ببریم. بُرد والدین به سود بچه ها، والدین و کل خانواده  همه می بشود.

اگر یک آن، فقط یک آن، کنترل خود را از دست بدهید، بازی را باخته اید.اگربتوانید کنترل خودتان را نگه داری کنید، توپ در میدان شما است.

اما چطور می توان صبور می بود؟ در ادامه پنج تکنیکی را نشان تان می دهیم که به صبوری در شرایط حاد پشتیبانی می کنند: 

ا- مقداری استراحت کنید

اگر حس خستگی می کنید، حس می کنید انرژی ندارید، اندکی به اندازه این که باتری های شما مجددا شارژ شوند، استراحت کنید. هیچ زمان در بین خستگی داخل چالش و او گفت و گو نشوید. شما برای این که تصمیمی درست و هوشمندانه بگیرید، صدای تان بالا نرود، و از کوره درنروید، حتما باید مقداری استراحت کنید. به بدنتان زمان دهید خودش را احیا کند. داخل اتاق تان شوید و به فرزندتان بگویید مقداری نیاز به تنهایی  دارید. سرحال که شدید، سپس تصمیم بگیرید.

تلاش نکنید هنگامی خسته اید نقش یک پدر و مادر جدی و متعهد را بازی کنید. به تکالیف بچه ها کاری نداشته باشید. در رابطه تقاضا و خواسته های فرزندتان تصمیم نگیرید. فقط به کودک بفهمانید که مامان یا بابا نیاز به مقداری استراحت دارد.

یادتان باشد احساسات ما در زمان افتانرژی و خستگی یا ضعف تشدید می شوند. و هر فردی به راحتی در این شرایط صبرش را از دست می دهد و خشمگین می بشود.

۲- تا ده بشمرید

هنگامی می فهمید که کار دارد به جای باریک می کشد، حس می کنید که صبرتان دارد همه می بشود، از فرزندتان مهلت بخواهید، نفس عمیقی بکشید. آرام باشید و از یک تا ده بشمرید. حتی از فرزندتان هم بخواهید بشمرد. یا این که فضا را ترک کنید. تنها بمانید . نفس بکشید و مجدد از یک تا ده بشمرید. در این چنین شرایطی آرام شدن شما سخن اول را می زند.

نفس های عمیق را فراموش نکنید، بهترین شیوه ای که به شما پشتیبانی می کند، ضربان قلب تان را پایین بیاورید و مقداری آرام شوید. از طریق بینی دَم بگیرید و از طریق دهان بازدم کنید ، هنگامی نفس تان را بیرون می دهید، به گمان زیاد آه می کشید. این یک فرایند طبیعی است. و به آرام شدن شما پشتیبانی می کند.

۳- با خودتان مهربان باشید

هنگامی به گفتن یک پدر یا مادر در موقعیت قرار می گیرید ناخودآگاه از خودتان بیشتر از حد انتظاردارید. دوست دارید که کامل باشید، بدون نقص. و هنگامی نمی توانید انتظارات خودتان را برآورده کنید از دست خودتان عصبانی می شوید و همین عصبیت و خشم را به فرزندتان منتقل می کنید. با خودتان مهربان باشید. توقع های تان را از خودتان کم کنید. شما هم انسانید.

شما هم باید محدودیت های خودتان را بشناسید. و راه هایی را برای تسلط بر این محدودیت ها اشکار کنید. خود را قوی تر کنید. از نگرانی های تان بکاهید. بی تفاوت باشید و شکیبایی پیشه کنید.

۴- همانند بچه ها حرکت نکنید

بچه ها قوت استدلال ندارند. برای آن ها سخت است که خشمگین نشوند و فریاد نکشند. اما شما همانند آن ها حرکت نکنید. اگر فرزند شما فریاد می کشد ، شما دیگر صدای تان را از او بلند تر نکنید. شما آرام و یواش سخن بگویید کنید، می بینید که اینگونه، ناخودآگاه کودک هم صدایش را پایین می آورد.

یقین باشید اگر همانند بچه ها داد بزنید یا چیزی پرت کنید. به هیچ وجه اوضاع را بهتر نخواهید کرد. حتی اگر فرزند شما بترسد و از هراس آرام بگیرد. اثرات این فروخوردگی خشم در او بعدها به طور جدی تری ابراز خواهد کرد. اما اگر با خونسری و اسایش او را از اوج خشم پله پله پایین بیاورید، با صبر و مهربانی، کاری با تاثیرات درازمدت مثبت انجام داده اید.

نقش خود را درجایگاه یک بزرگسال به یاد بیاورید. مفهوم نظم و انظباط را مجدد برای خودتان تعریف کنید. بچه ها غیر منطقی می باشند و در این چنین شرایطی غیرمنطقی عمل می کنند. شما متفاوت و منطقی باشید. بکوشید بیاموزید که چطور منطقی باشید.

۵- تمرین صبوری کنید

برخی وادین عادت دارند عصبانی شوند. اساسا جز خشمگینی زبان و حرکت فرد دیگر را نمی شناسند. صبوری را بیاموزید و تمرین کنید. موقعیت های خشمگین شدن قبل را به یاد بیاورید. رفتارتان را برسی کنید. خودتان را سبک و سنگین کنید. نتیجه ای را که از آن نوع حرکت عاید کرده اید را برسی کنید. اکنون خود را در همان شرایط قرار دهید و این بار با خونسردی و صبوری برخورد کنید.

بله این کار سخت است. اما شما دارید فرزندانتان را پرورش می کنید. برای این کار زمان بگذارید. این کار همت والا و عشق بی کوتاه می طلبد. نومید نشوید شما در حال اندوخته گذاری باارزشی هستید. برای آن تلاش کنید.

 به این فکر کنید که چه چیز علتشد شما یک دفعه صبرتان را از دست بدهید. چه چیز علتشد یک دفعه فریاد بکشید. کجای کار حساب کار از دستتان خارج شد. بر این نقطه تمر کز کنید. خود را قوی تر کنید. اگر نیاز است مشاوره بگیرید.

صبور بودن، نگه داری خونسردی و اسایش شاه کلیدهای یک پدر و مادر موفق می باشند. این ترفند جادویی را یاد بگیرید و به کار ببندید. یقین باشید پشیمان نمی شوید. با این کار سطح سلامت روانی و بهداشت روانی و عاطفی خانواده را بالا می برید. رابطه تان را با فرزندانتان بهبود می بخشید. و به جای عصبیت و اندوه ، نشاط را تسری می دهید.

فرزند شما در روبه رو با این چنین رفتاری می آموزد که خودش هم بر خشمش کنترل داشته باشد. و در فضای بیرون از خانه در یک مشاجره یا در دعوا با همکلاسی اش صبور باشد و به کلمه شر نتراشد.