کارکرد امیدوارکننده واکسن «mRNA» در درمان سرطان لوزالمعده_صبح سریع
[ad_1]
به گزارش صبح سریع
یک کارآزمایی بالینی فاز یک که روز چهارشنبه نتایج آن در نیچر انتشار شد، نشان داد واکسن‌های mRNA شخصی‌سازی شده به گفتن درمان سرطان لوزالمعده امیدوارکننده می باشند.
به نقل از ان‌بی‌سی، کمتر از ۱۳ درصد از افراد مبتلا به سرطان لوزالمعده بیشتر از پنج سال بعد از تشخیص عمر می‌کنند و اکنون در یک کارآزمایی کوچک، نیمی از شرکت‌کنندگان یک جواب ایمنی پایدار در برابر سلول‌های سرطانی تشکیل کرده‌اند.
سرطان لوزالمعده یکی از کشنده‌ترین انواع سرطان محسوب می‌شود که تا حدی به این علت است که نزدیک به ۹۰ درصد موارد وقتی تشخیص داده خواهد شد که بیماری پیشرفت کرده است.
سلول‌های سرطانی لوزالمعده نیز زیاد سریعتر از دیگر سرطان‌ها به دیگر تکه‌های بدن گسترش می‌یابند و طبق معمول تنها وقتی گسترش می‌یابند که تومورهای مهم بزرگ باشند. این بیماری طبق معمول تا مرحله های بعدی علائمی تشکیل نمی‌کند و غربالگری معمولی برای این سرطان همانند ماموگرافی یا کولونوسکوپی وجود ندارد. بعد از شناسایی نیز درمان‌های مؤثر مقداری وجود دارد.
اگرچه با امواج جدیدتر درمان‌های سرطان، پیشرفت قابل‌توجهی در بهبود نتایج در تعداد بسیاری از سرطان‌های دیگر داشته‌ایم، اما اینها تأثیر بسیاری بر سرطان پانکراس نداشته‌اند. با وجود بهترین درمان‌های جاری، مقدار بقای این گروه از بیماران نزدیک به ۱۰ درصد است.
پیش از این که واکسن‌های مبتنی بر آران‌ای پیامرسان به طور گسترده برای بیماری کووید مورد منفعت گیری قرار گیرند، محققان در حال گسترش این فناوری برای درمان سرطان بودند. این نسخه از واکسن‌ها به سیستم ایمنی فرد می‌آموزد که تومورها را شناسایی کرده و به آنها دعوا کند و سیستم ایمنی بدن را به ماشینی برای مبارزه با سرطان تبدیل می‌کنند. فناوری آران‌ای پیامرسان اکنون برای سرطان پوست و سرطان روده بزرگ و دیگر تومورهای جامد در حال بازدید است.
واکسن‌های سرطان mRNA برای این که اثرگذار باشند، باید سلول‌های T بسیاری تشکیل کنند. این نوعی سلول ایمنی است که از بدن در برابر مهاجمان محافظت می‌کند. سلول‌های T این چنین باید برای زمان طویل در بیماران سرطانی دوام بیاورند و توانایی خود را برای شناسایی و مبارزه با سلول‌های سرطانی نگه داری کنند. آموزش سلول‌های T یک فرد برای مبارزه با سلول‌های غیر خارجی که خود بدن آنها ساخته است، زیاد دشوارتر از آموزش آنها برای از بین بردن عوامل خارجی همچون ویروس‌ها است. برای درمان سرطان لوزالمعده، این کار زیاد مهم است.
برای این که واکسن، تشخیص تومورها را به بدن بیاموزد، باید روی سلول‌های تومور مقصد‌هایی را مد نظر داشته باشد که بی همتا می باشند، به این معنی که در جای فرد دیگر از بدن ظاهر نمی‌شوند. از آنجایی که تومورها از جهش تشکیل خواهد شد، این جهش‌ها که به طور پروتئین در سطح سلول‌های سرطانی گفتن خواهد شد، به گفتن مقصد در نظر گرفته خواهد شد. در سرطان‌های لوزالمعده طبق معمول اهداف بسیاری برای انتخاب وجود ندارد.
این فقدان جهش که به گفتن مقصد واکسن سرطان mRNA عمل می‌کند، سرطان پانکراس را به گزینه‌ای نامناسب برای درمان تبدیل می‌کند. اما یک مطالعه تازه نشان داده است که این فکر امکان پذیر نادرست باشد.
این کارآزمایی دنباله‌ای طویل‌تر از یک کارآزمایی اولیه در سال ۲۰۲۳ می بود که برای اولین بار کارایی واکسن‌ها را در زیرمجموعه‌ای از افراد مبتلا به سرطان لوزالمعده آزمایش کرد. کارآزمایی‌های بالینی فاز یک مرحله های زیاد اولیه از تحقیقات به شمار می‌روال و به این منظور تعیین خواهد شد که آیا یک درمان خاص بی‌خطر است و نوید اثربخشی را می‌دهد یا خیر.
در یک آزمایش تازه، ۱۶ بیمار مبتلا به سرطان پانکراس شرکت کردند که با جراحی می‌شد تومورها را از بدن آنها خارج کرد. این یک اتفاق نسبتا نادر در سرطان لوزالمعده است و فقط نزدیک به ۲۰ درصد از سرطان‌های لوزالمعده را می‌توان تحت عمل جراحی قرار داد و این تنها درمانی است که می‌تواند این نوع سرطان را متوقف کند. شیمی درمانی، پرتودرمانی و ایمونوتراپی می‌توانند تومورها را کوچک کنند یا از رشد آنها جلوگیری کنند، اما درمان محسوب نمی‌شوند. در درصد کمتری از افراد، جراحی بدون کوچک کردن تومورها با شیمی درمانی امکان پذیر است، اما سرطان نزدیک به نیمی از اوقات عود می‌کند.
محققان ۱۶ بیمار را در این کارآزمایی تا چهار سال جستوجو کردند. شرکت‌کنندگان ابتدا تومورهای خود را بین سال‌های ۲۰۱۹ و ۲۰۲۱ برداشتند. سپس، محققان از مواد ژنتیکی از تومورهای هر فرد برای طراحی واکسن‌های شخصی‌سازی شده mRNA منفعت گیری کردند که امیدوار بودند به سیستم ایمنی بیماران آموزش دهد تا به سلول‌های سرطانی آنها دعوا کند.
علاوه بر این واکسن، همه ۱۶ نفر با استانداردهای جاری مراقبت، جراحی، شیمی درمانی و یک داروی ایمونوتراپی به نام اتزولیزوماب تحت درمان قرار گرفتند.
نیمی از افراد در این مطالعه به واکسن جواب دادند و سلول‌های T تشکیل کردند که تومورهای آنها را مقصد قرار می‌داد. نیمی دیگر به واکسن جواب ندادند.
یکی از با اهمیت ترین جنبه‌های منفعت گیری از سیستم ایمنی فرد برای مبارزه با سرطان، مطمعن از طول عمر جواب آنها است. این جواب باید برای مدتی طویل باقی بماند و با بیماری مبارزه کند و تنها زمان کوتاهی ظاهر نشود.
محققان تخمین زدند که در افرادی که در کارآزمایی جواب دادند، این واکسن به سلول‌های T که با سرطان مبارزه می‌کنند، طول عمری تقریبا هشت ساله می‌دهد. آنها اعتقاد دارند که نزدیک به ۲۰ درصد از سلول‌های T می‌توانند به طور بالقوه برای چندین دهه زنده بمانند و کار کنند. هر چه سلول‌های T زیاد تر زنده بمانند، برای فرد مفیدتر است.
یافته‌ها مشخص می کند که این واکسن می‌تواند نویدبخش باشد. با این حال، تا این مدت اشکار نیست که آیا این سلول‌های T عمر فرد را افزایش خواهند داد یا خیر و اگر این چنین است، تا چه حد این کار را می‌کنند. این گزینه‌ای است که در مرحله های بعدی آزمایش‌ها باید بازدید شود. تنها دو نفر از بیمارانی که به واکسن جواب داده بودند، در طی سه سال پیگیری، با عود مجدد سرطان روبه رو شدند. در قیاس هفت نفر از هشت نفری که به درمان‌های واکسن جواب ندادند، با عود مجدد روبه رو شدند.
از آنجایی که سلول‌های سرطانی لوزالعمده در انتشار کردن زودرس توانایی دارند، امکان پذیر برخی از اندام‌ها سلول‌های سرطانی غیرقابل شناسایی را در خود جای دهند که در اسکن‌ها نشان داده نمی‌شوند، به این معنی که این تومورها درمان نمی‌شوند.
علیرغم عود مجدد در گروه کوچکی از بیماران، نتایج دلگرم کننده است. این مطالعات برای دستیابی به نتایج زیاد تر و امیدوارکننده‌تر باید ادامه یابد.
دسته بندی مطالب
[ad_2]